از دل امد

اخرای شهریوره،داره مهر شروع میشه،خیابونا پره از پدر و مادرایی با خریدای مدرسه و بچه ها بچه ها،چ شوری چ عشقی،کاری ندارم از ما که گذشته منتها،دل تنگ اون روزا میشیم ک هیجان خرید مدرسه داشتیم،البته ناگفته نماند تو دانشگاه هم لوازم التحریر نیاز میشه منتها نه به اندازه دوران مدرسه، رفتم برای خودم یکی دوتا خودکار ابی خریدم،کارم با همونا راه میوفته شکر خدا، ولی عادت دارم از مداد و خودکار های خوشگل مشگل که بچه های امروزی دوس دارن هم میخرم برای شاگرد،واقعا خیلی جوابه،حال میکنن وقتی از این چیزا به عنوان تشویقی جایزه میگیرن،اتفاقا یکی از پسرا روان نویس جایزه گرفته بود با طرح گربه، جلسه بعد میگفت برای دختر خالم هم بخر از اونا?? خدایا چقدر من عاشق این بچه هاعم واقعا، جدا شغل معلمی اگه علاقه داشته باشی بهترین کار دنیاست البته که برای من انگونه مینماید،چون میمیرم برا اینکار? میدونین زندگی وقتی اون رو با کارایی که دوس دارین میگذرونین چطوریه؟ عجیبه! واقعا میگم، ساعت ها کار بی وقفه،نه تنها خسته ات نمیکنه بلکه بیشتر میخوای،بدون اینکه چیزی بخورم(البته چای همیشه باید باشه بحثش جداس) یا استراحتی داشته باشم،بدون اینکه بد اخلاق بشم یا حتی بیحوصله یا وقتی میرسم خونه بیهوش نمیشم از خستگی،غر نمیزنم گلایه نمیکنم از زندگی. اخر هر روز اینجوریه که شکر خدا❤ و راستشو بخواین تا حدودی برام عجیبه که چطور عشق موجب زندگانیه :)

برام زندگی مثل یه چرخه شده،کارمو دوس دارم و توش خیلی خوبم،بچه هارو دوس دارم اوناهم منو همونقدر شایدم بیشتر دوس دارن،همکارامو اوناهم منو،و در اخر زندگیمو دوست دارم،بنظرم اونم منو? به هر حال بهترین توصیه ی من به شما اینه،توی هر سن و مقام و منصبی هستین کاریو انجام بدین که دوستش دارین،عمر و زندگانیتونو وقف کارایی بکنین که بعدا نگین به خاطر پول اونکارو میکردم یا تحملش میکردم بخاطر خانواده یا هرچیزی، وقتی که میزارین حوصله ای که میزارین و هرچیزی که برای کارتون فدا میکنین باید بهتون برگرده،بزارین با عشق برگرده، زندگیتون پر از عشق ...