عکس ها قصه دارند (۲)

پام خورد به یه چیزی که صدا برگ خشک داد. نگاه کردم، بَرِش داشتم. جنازه اش روی فرش افتاده بود و در اثر برخورد با پای بنده کله اش جدا شده بود. بدنش شبیه گلبرگ گل نرم بود و انگار وازلین زده بود به خودش، چون خیلی لیز بود، مدام از دستم لیز میخورد. بعد با دقت نگاه کردم : «این همون لیوانای دبستان نیست؟!»

این دفعه دیگه حواسمو جمع میکنم آبا نریزه، رنگا قاطی نشه، رنگا رو‌ هدر ندم، هزار بار لیوان آبمو که رنگ شیر کاکائوی فاسد شده، عوض نکنم و به مقوا اینقدر رنگ و آب نزنم که پرز هاش در بیاد: گفت و گو یه شلخته با سرزنشگر درونی، توی پرانتز نفس لوامه شایدم اماره. آخرش یاد نگرفتم کدومشون سرزنش میکرد.

با صدای بلند: «سلام هاپو، چطوری؟! چه خبرا؟» سگ جوابم را از زیر در میدهد. صدایی می آید. به پشت سرم نگاه میکنم. توی چشم های یکدیگر زل میزنیم. مغزم: چرا نگا میکنه؟ اینم دوست داره بهش سلام کنم؟ «سلام!» (نتیجه اخلاقی: فقط به سگ ها سلام کنید، آدم‌ها جواب سلام شما را نمیدهند!)