زندگی درد است؛
آدم درد...
فریادم دمادم درد...
حتی کاغذِ تنهای دور از جنگل و
رقصِ تراشم بی‌صدا دورِ مدادم درد...
آه و بغض و اندوهِ درونم خاک؛
بادم! درد...
حسم را به خواب از دست دادم درد...
اینکه در دلم می‌سوختم،
اشکم به شب می‌دوختم،
در ظاهرم انگار امّا شوخ و شادم درد...
مومن بوده ام گویی
راه و اعتقادم درد...
«ما انسان آزادیم»
من نسبت به این جمله چرا بی‌اعتمادم؟!
درد...
در بینِ نبردِ جستجوی اندکی معنا
سلاحِ من: "تنفس"
(بازدم بیداری از هیچیسم‌ها، دم درد...!)
«علی معلمی»
دو شعر آخر:
