اصلا فکر نکنید میخوام در مورد معنای مادّه بنویسم! بلکه میخوام در مورد معنای معنا بنویسم.موضوع گران بودنِ. ثروتِ.
چی باشیم و چطور باشیم؟ کمال باشیم و جمال! :))
قطعا مادیات هم وسایل خوبی هستن. صرف نظر اینکه جانبی‌ان ولی همیشه میتونستن پیش‌نیاز باشن. اما ثروت به نظرم واژه گرونیه! ارزش داره که تکمیل کننده مبنا باشه. میشه مفصل در مورد اینکه از چه راه هایی میتونه بدست بیاد صحبت کرد. اما بیاید در مورد بهای اون بیشتر صحبت کنیم. به نظر میاد ساده باشه اینکه بیشتر دونستن و بیشتر داشتن لزوما منجربه به پایداری و جاودانگی نشده. اما مشخص که در اکثر مواقع خلاقیت و پیشرانگی بوجود اورده. شاید از جنبه های متفاوتی این اتفاق افتاده ولی نسل ها و بلکه صدها هزار سال اینطور بوده. موجود به دنبال ثروت بوده. حتما تو نعره های حیوان صدای فریاد غنائت و دارایی هم پیدا میشه. بالاخره شکم سیرش حاصل تلاش برای دستیابی به ثروت بوده، ویا نیاز ثروت حضورشو به رخ طبیعت کشیده. از هر طرف که به داستان نگاه کنید یک سری توانایی یا پتانسیل مطرحه که بدست بیاره.
خیلی نمیخوام درمورد درهم‌تنیدگی های وجود حرف بزنیم. ساده ببینیم محیط زندگیمون رو، چیزی نیستیم در مقابل قدرت های زیستی و عظمت های هستی. شبیه حیواناتی به قفس انداخته شده هستیم. که در چارچوب فعالیت های از پیش تعیین شده و بدور از هرگونه حس هدفمندی و اشتیاق برای خلق هیجانات کشف نشده، درحال دست‌وپا زدنه.
شاید کسی باشه که شدیدا مخالفت کنه، ولی ما دقیقا همین آدم رو مخاطب قرار میدیم؛ ازش میخوایم اگر خلاف اینه با وجودش، حضورش، عملکرد و رفتارش به ما نشون بده و بشه همون نمونه خاصی که درکی عمیق تر از سلسله مراتب طبیعت داره و بی غرض بودن زیست رو ثابت کنه و بی هدف بودن رو از بین ببره! من نیستم چون سلسله مراتب رو پذیرفتم و خودم رو زیر دست میدونم.
هرکس تو این جایگاه باشه در ابتدا و شدیدا متهم میشه به سواستفاده از قدرتی که در حال مشاهده اونه. و خب یکی از انتخاب ها هم میتونه این باشه که چرا من وقتم رو برای نشون دادن طرز استفاده این قدرت به نادون تلف کنم؟ ولی مسئله اینه که کسی که درحال فداکاری و نشان دادن وفاداری هست جامعه قلیلی که در حال اتهام زدن هستن رو نمیتونه نادیده بگیره. و مسئولیت های اخلاقی اجازه حذف اونها رو نمیده.
پس ترکیب ثروت و نتیجه قابل پذیرش همه کاره سختیه! باز هم به نظر سخت نمیاد ولی انگار همیشه نیروهایی برای نشدن وجود دارن :))
باور کنید هنوز خودمونیم، زندگی اینروزای انسان، زندگی در دنیایی از بهونه هاست. آره؛ همیشه مثال هایی از نشدن وجود داره. تصور کنید؛ روزی رو میبینم که قدرتی فرای انسان حاکمه! و فقط تماشاگرانی بی استفاده (تازه اگه پولدار باشیم!) و کارگرانی برای ماشین های عظیم پرورش میدیم در محیطی که شبیه به مزرعه‌اس! خودمون دوس داریم! حال میکنیم حس هدفمندی توش برامون موج میزنه چون نمیدونیم براچه خدایی ولی میدونیم برای قدرتی فراتر و برای هدفی والاتر درحال تلاشیم. و نمایش عظمت و آگاهی، اشتیاق روزمون رو جور میکنه! همون چیزی که قدرت حاکم میدونه؛ لذت بی حدوحصر و تموم نشدنی دوس دارید؟ حس هدفمند بودن و ارزشمند بودن دوس دارید؟ باشه، به تعدادی که ازتون احتیاج دارم از این حس ها براتون تولید میکنم!!
چرا از بالا نگاه نمیکنیم؟ بهونه ها جز دلیل هایی برای نشدن کارهای بزرگ نیستن! خودمون میسازیم چون میبینیم که چقدشون از دنیای بیرون داره ساخته میشه! و چه چارچوب هایی برای ساخته نشدنشون قرن هاست که تشکیل شده!! :)) خب معلومه که سرگرم چیزی هستیم که هنوز خودمون نمیدونیم چیه یا خودمون نخواستیم.. منظورم این نیست که قدرت اراده آزادتون دست خودتون نیست. منظورم اینه که اختلاف ها اینقد تو جامعه زیاده که حتی اگه آگاهانه خودتونو، میانه هم در نظر بگیرید میبینیم که با اختلاف زیادی بین اراده آزاد شما با طبقه بالاوپایین شما تفاوت فاحشی وجود داره! حتی جوامعی میبینی که از قدرت تکنولوژی بی بهره‌ان و زیستن تو دنیای همراه با این امکانات رو واقعا بهشت میدونن! از طرفی اگه یه ثروتمند با پهباد شخصیش تو حیاط یا تراس خونتون فرود بیاد و بخواد شمارو برای گردش یا خوشگذرونی ببره، اگه فرستاده آسمانی باشه بیشتر بهش میخوره تا گونه ای از بشر که به صورت اتفاقی میخواسته حال کنه!
قبول کنیم انقد جدی نیستیم! ولی به نسبت ثروت در گردش هم بی تفاوت نیستیم!! و برای خودمون گران به حساب میایم چون به هرصورت زندگی هدیه ویژه ایه! و هر جنسی از اون رو دوست داریم؛ مادی یا معنوی. تعادل اینکه از هرکدوم به چه نسبت نیاز داریم تا خوشحال باشیم رو خودمون مشخص میکنیم و تو طول مسیر هرکسی در حال نشون دادن مهارتش تو همین موضوعه! به نظرم همه چیزه!
راحت ببخشیم که سخت بدست نیاد..!
