در ابتدای پرواز از سقوط نترس!

سقوط قبل ازاوج گرفتن( مسير فريبنده پرواز )

در زندگى براى اوج گرفتن و رسيدن به پرواز، نخست بايد سقوط كرد.

چرا كه اگر سقوطى در كار نباشد، پرواز ديگر معنايى ندارد.
وقتى براى رسيدن به پرواز، شروع به سقوط كردى، نترس دوست من؛از اقدامت پشيمان نشو و خودت را بخاطر اين اتفاق سرزنش نكن.
در حقيقت همين اتفاق، بال هاى تو را توانمند خواهد كرد، در همين لحظات سخت است كه قدرت حقيقت را خواهى فهميد، اين بخشى از مسير پرواز توست، فقط به گونه اى طراحى شده كه تنها خواستاران واقعى، توان گذر از آن را داشته باشند.
مثال:
فردى آرزو دارد مهندسى قوى و ماهر شود و براى تحقق همين خواسته اش، وارد كارگاهى مى شود تا از مهندسين با تجربه نكاتى بياموزد. اما آنچه که به او سپرده می شود، کار های ساده ای ست که هر کسی از پس آن بر می آید؛ گاه حتی کارهایی را انجام می دهد که در ساختار ذهنی اش آن کار، مناسب و شایسته او نیست. شایسته مهندس آینده سرزمین.
اما حقیقت این است که اگر آن غرور و خود برتر بینی که در ناخودآگاهش خانه کرده را کنار نگذارد، هرگز به آن شخصی که می خواهد، تبدیل نخواهد شد.
زیرا هرچیزی از جمله مهندس بودن، تنها در دانش و مهارت خلاصه نمی شود؛ بلکه شخصیت و منش نیز ستون های آن اند.
پس ابتدا باید فرو بریزد، و دوباره از نو ساخته شود.
تا زمانی که نشکند، شکل نخواهد گرفت.
در سقوط، دلسرد نشو...
چرا که فریبِ بازیِ حرکت است. جایی که گمان می کنی همه چیز از دست رفته، در حالی که تازه دارد شروع می شود.
این بازی را به خداوند بسپار؛ که او طراح اصلی این بازی ست.
خداوند حافظ و راه گشای مان در زندگی باشد.