تا کی می توانیم وفادار بمانیم؟

هیچ چیز از من مهم تر نیست.

این که چطور رفتار کنیم،

رابطه هایمان به کجا کشیده شوند

و تا کی وفادار بمانیم

به این بستگی دارد که حال ” من ” چگونه باشد.

در زندگی جمعی انسان ها باید و نبایدهای زیادی وجود دارد و ما برای این که بتوانیم در کنار هم زندگی را تحمل کنیم، نیاز است قواعد خاصی را نسبت به هم رعایت کنیم.

ما  ساکنان زمین قول دادیم که انسان های خوبی باشیم، در روابطمان وفادار بوده، به حقوق هم احترام بگذاریم.

ولی خیلی اوقات نمی توانیم به پیمان هایمان وفادار بمانیم.

اگر در رابطه با دیگری احساس گناه، حقارت، رنج و نفرت داشته باشیم نمی توانیم او را دوست داشته باشیم

و اگر کسی را دوست نداشته باشیم نمی توانیم نسبت به او اخلاق مدار باشیم.

ما برای وفادار بودن باید قوی باشیم و زمانی قوی هستیم که احساس ارزشمندی داشته باشیم.

انسان اگر دوست داشته نشود، قدرت پایبندی به هیچ عهدی را ندارد. او پیوسته در جستجوی راهی برای فرار است تا به جایی رود که باشد به جز این سرا سرایش …

در دنیای جدیدی که با هم خواهیم ساخت باید عشق را جایگزین باید ها و نبایدها کنیم.

باید نصیحت نکنیم و فقط خوب گوش دهیم.

باید دست از تلاش برای تغییر دنیا و دعوت همگان به پاکی برداریم.

باید بفهمیم که باید و نبایدهای قانونی نمی تواند باعث شود به هم وفادار بمانیم.

نمی توانیم به کسی بگوییم مهم نیست که دوست داشته نمی شوی.

مهم نیست که احساس حقارت می کنی.

مهم نیست که در میان این آدم ها احساس ارزشمندی نداری…

نمی توانیم بگوییم

باید بمانی چون عهد بستی و باید به عهدت وفادار باشی.

در دنیای جدید باید دست از این شیوه ی ناقص زندگی برداریم و آنقدر هوشمند و متمدن شویم که انتظار نداشته باشیم همه ی انسان ها خوب باشند.

در دنیای جدید نیاز است که بدها را هم دوست داشته باشیم تا به چشم خود ببینیم که تنها راه تغییر انسان ها پذیرش است، پذیرشی که با هدف تغییر نباشد.

چون  آدم به این دنیا آمده است تا لذت دوست داشتن زمینی را بچشد.