بمانَد به یادگار از عصری که "تنهایی قدم زدن"، مُدِ مُسَکِّنه!

می‌گُریزم از میانِ میلیارد میلیارد تن؛

آن‌چُنان که یکی پس از دیگری به این دو روزِ نفرین شده عادت کرده اند! سر به بیابان گذاشته...

و آن قَدَر می‌روم تا خودِ بی نهایت هم از قدم‌هایم شرمگین آید:)