در آغوش فاصله...

بی تفاوت می گذری آرام جانم از کنارم؛

خسته ام از روزگارم ،

من که کاری با تو ندارم،

در دل با خود می گویم

شاید نمانم

شاید بمانم و بسوزم

چو شمعی به دورت

پناه ببرم به آغوشت...

مرا ندیدی که چگونه پژمردم تا تو را دوست بدارم

شکایتی نیست

لیکن گله مندم

نه از برای دوست داشتنت ،

زیرا تنها چیزی که بیشتر از تو دوستش دارم این است که

دوستت دارم!

از برای قلبی ترک خورده و چینی که بار ها بند خورده و گر باری دگر بشکند ؛

تضمین نمی کنم دیگر نفس بکشم

آخر می دانی؟!

من خیلی وقت است زندگی نمی کنم

فقط اکسیژن را با تقلایی بیهوده برای تنفس به داخل ریه ها فرستاده و خارج می کنم،

دست خودم نیست

حتی اگر مقصود نوشته نباشی،

هنگامی به خودم می آیم که نوشتنم تمام گشته و

کلمات آغشته به تو اند !

آری ،

عزیز جان

من دلتنگ توام و

تو با فاصله ای نه چندان دور

پلک بر روی من می بندی...

نمی دانم لبخندت را تعبیر کنم برای خود

آن نگریستن های پنهانی را

یا این فاصله ی به وجود آمده را باور؟!

بی من بودنت را

یا فاصله ی سه ساله ای که با هیچ چیز پر نشد را؟!

قلب مهربانت را

سردی گه گاهت را؟!

ای آنکه از جان دوست‌تر می دارمت ؛

کجایی؟!

چرا همه چیز به یکباره فرو ریخت؟!

می شود درستش کرد ؛ مگر نه؟

من و تو می توانیم ،

گر، ما شویم

گرما دهیم

به این فاصله

و گر ،ما شویم

تمام شویم ...

_ خاکستری ؛