دلهای ما اغلب
توسط کسانی شکسته می‌شود
که روزی دروازه های دلمان را به رویشان گشوده ایم ...
و آنها را در مُلک قلبمان ساکن کرده ایم
مانند قلعه ای که از داخل فرو بریزد ...
یا درختی که موریانه ها ریشه های آن را آرام آرام جویده باشند ، تا روزی ناگاه ...
زمینش بزنند ...
دوستان ما ، عزیزان ما ، کسانی که برای ما مهمند ...
ساکنان قلب ما هستند !
حواسمان به مملکت قلبمان باشد ...
که چه کسی قله های آن را فتح خواهد کرد !!
تا مبادا روزی در قلبمان کودتا کنند ...
و ما را بشکنند ...
« قلب حرم خداست ، پس کسی غیر از خدا را در حرمش ساکن مکن »
