چند روزی بود که متوجه کاهش پست های«حال خوبتو با من تقسیم کن»شده بودم. تا اینکه تعداد پست ها از بالای پانصد رسید به زیر پانصد. یک بررسی میدانی نشان داد که حتی از تعداد لایک برخی از پست های حاضر در مسابقه و خودم، یکی کم شده است. هی با خودم کلنجار می روم که خدایا چه کسی در حال ترکِ ویرگول است؟! رفتم و در فهرست کسانی که دنبال می کردم گشتم: دیدم که یک نفر کم شده است. با کمی تحقیق متوجه شدم که ای بابا«محمدرضا»حساب کاربری خود را پاک کرده و رفته است.
محمدرضا از دوستان انگشت شماری بود که تقریباً تمام پست های مرا خواند و برای آنها نظر نوشت. بنابراین رفتن او برای بنده که یک مخاطب خوب را از دست دادم، خیلی سخت است. خیلی.
محمدرضا با این که سن زیادی نداشت به معرفت خوبی دست پیدا کرده بود. او وقتی ناراحتی مرا دیده بود، تا نیمه شب بیدار مانده بود تا برای خوب شدن حال دوستش مطلبی بنویسید و موفق هم شد. خدا می داند که وقتی محبّت او را دیدم دچار چه شور و شعفی شدم.
محمدرضا گفته بود که ویرگول را به خاطر مشکلاتش ترک می کنم. ولی من و آذرخش و دوستان دیگر اصرار کردیم که نرو و بمان. مدتی هم ماند و پست های خوبی هم برای تکثیر حال خوبش با ما نوشت ولی نمی دانم چه شد که به یکباره و بی خداحافظی، حساب کاربری اش را پاک و تمام پست هایی که برای خوب کردن حال ما نوشته بود را حذف کرد و رفت.
مگر می شود؟! یعنی محمدرضا نمی دانست با این کارش چقدر ما را ناراحت می کند. آن هم او که آنقدر مهربان بود و نمی توانست ناراحتی کسی را تحمّل کند.
مطمئنم او می داند که من چقدر از رفتنش ناراحت هستم. آنچه که باعث شد این پست را منتشر کنم نیز اندوه شدید ناشی از رفتن او بود. امیدوارم این پست را بخواند و هر چه زودتر به جمع ما برگردد.
از آذرخش جان هم که چندی پیش محمدرضا را به صورت حضوری دیده بود،می خواهم که اگر شماره تلفنی از او دارد، به او خبر بدهد و بگوید که دست انداز و سایر دوستان او در ویرگول چقدر از رفتنش ناراحت و دلخور هستند.
دو مطلب قبلیم:
حُسن ختام:
مطلب بعدیم:
منم حذفش کردم:)
پستتونو از اول تا آخرین پیام خوندم
یه جمله تو بیشتر پیامای شما تکرار شده بود. انگار می خواستید این جمله رو با بلندگو به گوش همه برسونید:)
ولی من با جمله تون کاملا مخالفم
چون هم روی دوستی های واقعیم حسابی حساب باز می کنم و چنان دوستی هامون محکمه که فقط خدا قدرت پاره کردنشو داره که البته خدا هم خودش دوست شدن و استحکام دوستی رو دوست داره و هم دوستی های مجازیمون
اینا که شما اسم دوستی روشون میذارید به نظرم دوستی حساب نمیشه
یه ارتباط ناقصه که تازه اگه طرف رو تو عالم واقع هم ببینی نمیتونی این ارتباط رو به کمال برسونی
فقط برام جالب بود که ایشون چه کردن که انقدر دنبال کننده هاشون علاقه به برگشتشون داشتن؟
والّا محمدرضا از ویرگول شاکی بود ولی بعدش که این متن رو خواند و علّت واقعی رفتنش رو برام ایمیل کرد، گفته بود که دلیل رفتنش چیز دیگری بوده است. هر چند بنده هرگز آن دلیل را نتوانستم قبول کنم. او دلیل رفتنش را چیزی گفته بود که ما با آن دلیل به ویرگول می آییم و می نویسیم! حیف که ازم خواسته بود اون دلیل رو عمومی نکنم وگرنه اینجا براتون می نوشتم.
ممنون که دوباره دارید وقت می گذارید.
راستی دیشب وقتی چند تا پست رو باز کره بودم و در حال لایک یا رد کردن اونها بودم، حساب کاربریم رو مسدود کردند. وقتی با اعتراض شدید بنده مواجه شدند، بعد از چند ساعت یک عذرخواهی بلند و بالا کردند و گفتند که این اشتباه الگوریتم بوده و از این حرفها و کاری می کنیم که دیگر این مشکل تکرار نشود!
من نیز امروز پروفایل خودم را پاک کردم.
حالا میفهمم چرا دوستانی که می روند فقط یک پست اول خود را می گذارند، نمی شود تمام پست ها را پاک کرد، زمانی که همه پست ها را پاک کردید آخرین پست پاک نمی شود و من هم مجبور شدم یک پست جدید بنویسم به عنوان خداحافظی تا آخرین پست حذف شود، به جای اینکه بعد پاک کردن همه پست ها متن خداحافظی را بنویسم.
یک رفتار بسیار بد نیز از ویرگول دیدم، سریع این پست که عنوان خداحافظی داشت را از ایندکس صفحه اصلی پاک کردند. حتی آن را از تگ های زیر پست نیز پاک کردند، شما روی تگ خداحافظ ویرگول که کلیک کنید هیچ مطلبی را مشاهده نمی کنید.
تازه متن من فقط یک جمله خداحافظی و آدرس در شبکه اجتماعی لینکدین و دلیل رفتنم بود. یعنی از این سالم تر پستی نمیشد نوشت. همین کارها را می کنند و همین رفتار سلیقه ای را دارند که مردم ما به سرویس های داخلی اطمینان نمی کنند.
این کارشان باعث می شود کاربران از رفتن دوستانشان اطلاعی نداشته باشند و نه دوستان بدانند این دوستان را از کجا پیدا کنند.
حتی اگر من این موضوع را در شبکه های اجتماعی به اشتراک گذاری کنم، بی اعتمادی نسبت به این سیستم به وجود می آورد! چه بسا دوستان زیادی نیز متن خداحافظی نوشته باشند و آن را پاک کردند.
نمی شود همین طوری بدون هیچ صحبت و آدرسی گذاشت و رفت این بی احترامی به دوستان از نظر من است و معمولا بعد دو سه روز اکانت را حذف می کنند.
هیچ سرویس خارج کشوری که به حقوق کاربران خودش احترام می گذارد را ندیدم چنین کاری انجام دهد، از این سالم تر خداحافظی نمیشد نوشت.
-=-=-=-=-=-=-=
دلیل رفتن بنده نیز این بود که نمی توان اشخاصی مثل شما و آقای عزیزی و دیگر دوستان را به خوبی پیدا کرد.
نمی توان دوستان جدید را یافت کرد و مطالب ارزشمند این افراد و افرادی که واقعا متخصص در حیطه کاری خود فرد نیز هستند را دنبال کرد. و این مطالب را از مطالب بی ارزش، زرد و تبلیغاتی جدا کرد.
از تبلیغات و نوع رابط کاربری ساده که فقط برای موتورهای جستجو و نه انسان به غلط ساخته شده است در صفحه اصلی خسته شده ام و اینکه کنترل جامعی روی پست و نظرات نیست و اینکه نمی توان سریع به پست های دوستان واکنش نشان داد و هزار مشکل دیگر که ماه ها صبر کردیم و درست نشد.
احترام به حقوق کاربری و آزادی بیان کاربر و سانسور شدید نیز بماند، خودتان بهتر می دانید و راجب آن نوشته بودید.
بدترین مشکل این است که نمی توان افرادی که دوست دارید را به راحتی دنبال و آنها را پیدا کنید. باید این کار بسیار بسیار ساده تر بود، نه برای چنین کاری ساعت ها عمر کاربر را گرفت و نتیجه ای نداشته باشد.
حتی مهم تر از همه دوستان شما نمی توانند به خوبی از مطالب شما نیز باخبر شوند و چیزهای را که می پسندید را با هم مشترک شوید. شانس دیده شدن کاربر در میان تبلیغات و محتوای بی ارزش بسیار کم هست.
-=-=-=-=-=-=-=
خارج این بحث ها آقای محسنی امیدوارم در زندگی همیشه موفق باشید❤️ و همانظور که قبلا گفتم، سعی کنید همیشه اولویتتان خانواده باشد و بیشتر لزوم به شبکه های اجتماعی بها ندهید و نگذارید فرزندانتان نسبت به محبت پدری محروم شوند.
خدا رو شکر خوبم.
ممنون از پیگیری های شما.ببخشید به زحمت افتادید.مثل اینکه اصرارهای من و شما و دستان هیچ اثری نداشت. بازم خدا رو شکر که به خاطر اتفاقات خوب و بزرگی که واسش افتاده ما رو ترک کرده.هر چند ارتباط بین این دو رو به خاطر ضریب هوشی پایینم هیچ جوری نمی تونم بفهمم.ولی حداقل خیالم راحته که برای دوستمون اتفاق های خوبی افتاده.
فکر کنم این توقع زیادی نبود که:محمدرضا بدون اینکه حساب کاربریش رو پاک کنه و پست هاش رو حذف کنه،یه پست بنویسه و بگه اتفاقات خوب و بزرگی برام افتاده و دارم برای همیشه می رم.یه تبریکی بهش می گفتیم و براش آرزوی موفقیت می کردیم.
آخه اینجوری؟اینه رسم رفاقت؟اینه رسم دوستی؟!
تازه فهمیدم قدیمی ها واسه ی چی می گفتند:«تا توانی دلـــی بدست آور/دل شکستن هنــــــر نمی باشد!»
شخصاً ازش ممنونم که باعث شد خیلی تلخ و گزنده یاد بگیرم که:
«اگر رو دوستی های واقعی نمی شه حساب کرد.روی دوستی های مجازی،اصلا نباید حساب باز کرد!»
بازم از شما تشکر می کنم به خاطر پیگیریهایی که کردید و زحمت هایی که متقبل شدید:«از بابت تماس با محمدرضا و نوشتن جوابشون(بخوانید:توجیه غیرقابل قبولشون!)و نوشتن جواب تیم ویرگول برای مشکلات ویرگول.»
باشد که دوستی من و شما و بقیه ی دوستی های اینجا همیشه پایدار بمونه و هرگز از این اتفاق های تلخ و رفتن های بی خداحافظی و یهویی و توام با حذف حساب کاربری و پست ها،اتفاق نیفته.ان شاءالله
دم شما گرم.
از اینجا به بعد برای محمدرضاست:
دوبیتی باباطاهر:
چه خوش بی مهربانی هر دو سر بی
که یکسر مهربانی دردسر بی
اگر مجنون دل شوریده‌ای داشت
دل لیلی از آن شوریده تر بی
و:
خواهی که جهان در کف اقبال تو باشد
خواهان کسی باش که خواهان تو باشد.
منم ناراحتم ک رفتند ... همین..