اگر قرار باشه همین امروز،تموم رویاهات رو که می خوای توی آینده بهشون برسی رو روی یک تخته،به تصویر بکشی.روی این تخته چه تصاویری رو می چسبونی؟
درسته که این کار در کشور ما خیلی جا نیفتاده و جایگاهی نداره،ولی کارهای قشنگ رو برای هر فرهنگی که باشه رو باید گرفت و نشرش داد.به نظرم درست کردن همچون تخته ای و نصبش در جایی که حداقل روزی یکبار چشممون بهش بیفته، باعث می شه که همیشه حواسمون به اهداف و رویاهایی که داریم باشه.بیشتر برای رسیدن بهشون تلاش کنیم.اجازه ندیم که سُستی و رخوت و نا امیدی سدّ راهمون بشه.
امکان داره به بعضی از رویاهامون زودتر و به بعضی دیرتر برسیم ولی دستیابی به هر کدوم از اونا می تونه یه عالمه حالمون رو خوب کنه.داشتن یک همچون تخته ای تا روزی که هستیم لازمه برای اینکه یادمون نره به کدوم رویاهامون رسیدیم.وقتی هم که رفتیم می تونه برای بازماندگانمون جالب باشه.اونا با مشاهده تخته رویاهای ما،می فهمن که رویاها و دنیایی که ما برای خودمون متصور شدیم،چقدر با دنیای اونا متفاوت بوده و اینجوری شاید قدر رویاهایی که بهش می رسن و ما هرگز بهش نرسیدیم رو بیشتر بدونن.
چقدر خوب می شه اگر خودمونم این کار رو نمی کنیم لااقل به فرزندامون یاد بدیم که این تخته رو برای خودشون درست کنند.اینجوری حواسمون بیشتر به رویاهای اونا هست و کمتر برآورده کردن رویاهایی که خودمون بهش دست پیدا نکردیم رو از اونا طلب می کنیم.
دو مطلب قبلیم:
حُسن ختام:آهنگ«یه رویا»از مرحوم ناصر عبدالهی عزیز.
