در ابتدا کلمه بود و کلمه نزد خدا بود و کلمه خدا بود...(انجیل یوحنا باب اول)
چند وقتیه که متوجه نگاههای آزاردهنده عدد و رقما به خودم شدم. نگاههایی که می گن هی! آقای مثلاً حسابدار! چیه تا چشمت به چار تا کلمه می افته ما رو از یاد می بری. کلمه های دوزاری که اگر صدهزار تا شونو بذاری تو ترازو یه نون بربری بهت نمی دن شکمتو سیر کنی. می گم حالم از همتون به هم می خوره! می دونید چرا؟ برای اینکه وقتی با شمام، عشقمو از یاد می برم. کلمه ها رو می گم. کلمه هایی که حاضرم جونمو واسشون بدم. برای اینکه وقتی با شمام، باس دو دوستی بچسبم به این دنیای لاکردار. اصلا و ابدا با این دنیاتون حال نمی کنم. دنیایی که همش عدد و رقم و دو دو تا چارتاست. دنیایی که می خواد مجبورم کنه بعد از ظهرها اضافه کار وایسم. دنیایی که می گه بی خیال عشق بازی با کلمه ها شو، سر برج کم میاریا. دنیایی که هی جفتک می زنه که با کلمه ها نمی تونی شکم زن بچه تو سیر کنیا. دنیایی که هی می ره رو مخم که اگه اینجوری بخوای پیش بری باس یواش یواش یه کاسه گدایی بگیری دستت، بتمرگی کنار خیابون. عددا! رقما! هر جوری که عشقتون می کشه منو نگا کنید. دنیا! هر غلطی می خوای با من بکنی بکن! شما هیچ وقت نمی تونید بفهمید زندگی برای من یعنی کلمه، من عاشق کلمه ام، من دیوونه ی کلمه ام... جانم فدای کلمه!
