خدای حکیم،
سفیدی چشم را با سیاهی در می آمیخت.
تا به ما بگوید:
«این دنیا نه سفید سفید است، نه سیاه سیاه!»
از زمین سخت و سیاه،
پنبه نرم و سفید را رویاند.
تا به ما بگوید:«فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا.»
از زمین نرم و حاصلخیر،
نارگیل سفت و سخت را رویاند.
تا به ما بگوید:
«راحتی زودگذر امروز، سختی های ابدی فردا را در پی دارد.»
در هیاهوی حجم انبوه آفرینش،
تخم بلدرچین ها را با دقت هر چه تمام و به زیبایی رنگ کرد.
تا به ما بگوید:
«در میان این دستگاه عظیم خلقت، بیهوده و بی اهمیت، وجود ندارد!»
