دیو یا دلبر در انحصار جنسیت خاصی نیست.هر مرد یا زنی می تواند دیو یا دلبر باشد.آدمیانی که در هر گوشه ای از این جهان پهناور زندگی می کنند از دو حالت دیوی یا دلبری خارج نیستند.ولی متاسفانه آدمیان بنا به مصلحتی که ساخته ذهن خودشان است در بسیاری از مواقع،آن چیزی که نشان می دهند و ابراز می کنند،نیستند.بنابراین به ناچار باید آنها را به چهار گروه طبقه بندی کرد:
دلبرِ دور و نزدیک:این آدمها یکی از بهترین گونه های آدمی هستند.آنها هم از دور دلبری می کنند،هم از نزدیک.از دور بر حسب ظاهر زیبا و از نزدیک بر حسب باطن نیک.خداوند زیباآفرین نعمت خود را بر آنها تمام کرده است. بر و روی نیک و زیبایی ظاهر را به آنها داده است و آنها نیز قدر این نعمتها را به خوبی می دانند و هرگز از این نعمتهای دوست داشتنی که به آنها عطا شده سوء استفاده نمی کنند.
دلبرِ دور،دیوِ نزدیک(دیوِ دلبرنما):این آدمها بدترین و منافق ترین گونه آدمی هستند.آنها به واسطه ظاهر طبیعی یا مصنوعی خود از دور دلبری می کنند ولی همین که به آنها نزدیک می شویم و چند صباحی را با آنها می گذرانیم تازه می فهمیم با چه دیوی طرف هستیم.بزرگترین خیانت های تاریخ بشریت را اینها در حق همنوعان خود روا داشته اند.چهره زیبای انسانیت را اینها به پلشتی آلوده کرده و همچنان می کنند.مولانای عزیز هم صابون این ها به تنش خورده بود که چنین سرود:« چون بسی ابلیس آدم روی هست/ پس به هر دستی نشاید داد دست»
دیوِ دور و نزدیک:این آدمها هر چقدر هم که بد باشند چون تظاهر به خوبی نمی کنند به بدترین گونه آدمیان (دیوهای دلبرنما)شرف دارند.آنها هیچ ادعای دلبری ندارند.شما آنها را چیزی می بینید که هستند و چیزی می پندارید که آنها خودشان هم دارند نشان می دهند.تکلیف سایر آدمها با آنها روشن است،یعنی به واسطه اختیاری که دارند اگر خواستند به آنها نزدیک می شوند و اگر نخواستند از آنها دوری می کنند.
دیوِ دور،دلبر نزدیک(دلبرِ دیو نما):این آدمها بهترین و نادرترین گونه آدمی هستند.آنها اصلاً ظاهر نمایی نمی کنند.در باطن آدمهای نیک سرشت و دانایی هستند ولی هیچ خودنمایی نمی کنند.هرگز ادعایی مبنی بر این که علم و دانشی دارند یا آدم خوبی هستند،مطرح نمی کنند.اصلاً به ظاهر خود نمی رسند،اگر هم برسند قصد فریب دیگران را به هیچ وجه ندارند.برای این ها مهم نیست که مردم در موردشان چه فکری می کنند. خوش به حال مردمی که بتوانند اینها را بشناسند و با آنها رفاقت کنند.دوستی با آنها برکات دنیوی و رستگاری آخرت را به دنبال دارد.نا گفته نماند چند قرن پیش هم فرقه ای در ایران فعّال بودند تحت عنوان ملامتیه،آنها از روی عمد دانایی ها و خوبی های خود را پنهان و کاستی ها و اشتباهات خود را آشکار می کردند.هدفشان این بود که با این روش همیشه به نقص های خود آگاهی داشته باشند و به خوبی های خود مغرور نشوند.
پُست قبل:
