آقا نابینایی اصلاً چیز خوبی نیست.یکی از دوستان نزدیکم در سن سی سالگی بر اثر یک بیماری از هر دو تا چشم نابینا شد.چند وقت به همراه همسر و دو فرزندش،رفته بود مشهد.در آنجا در حین راه رفتن می خورد به یک زن رهگذر.زن هم سر او داد می زند که:«مرتیکه!مگه کوری؟!»و او در پاسخ گفته بود:«بله!»ولی دلش بدجور شکسته بود و همسرش سر این ماجرا زار زار گریه می کرد.خدا وکیلی مراقب باشید،هر کس به شما برخورد کرد سریع و از سر عادت نگویید:«مگه کوری!»،شاید آن بنده خدا واقعاً نمی توناد ببیند و دلش بشکند.شکستنی!
این بیت شعر معروف«زدست دیده و دل هر دو فریاد/که هر چه دیده بیند دل کند یاد»باباطاهر اصلاً در مورد افراد نابینا مصداق ندارد.چرا؟برای اینکه آنها با اینکه دیده یا چشمشان نمی بیند ولی دلشان از خیلی چیزها یاد می کند.از چیزهای دیدنی و نادیدنی.حتی شاید این یاد کردن به مراتب بیشتر از چیزهایی باشد که یک فرد بینا یاد می کند.اولین چیزی که یک نابینا نمی بیند و دلش سخت آنرا می خواهد،احترام است، احترام.به او بدهید.
او بعد از نابینایی تشکیل زندگی مشترک داد و صاحب دو فرزند شد.یکی از حسرت های همیشگی این دوست عزیزم دیدن همسر و فرزندانش است.از همسرش دائم می پرسد که پسرم یا دخترم چه شکلی هستند؟روی صورت آنها دست می کشد و صورت زیبای آنها را تصور می کند و...
حالا چرا این مطلب را نوشتم.برای اینکه امروز خبر رسید که این بنده خدا دوستم،پس از مسواک زدن،سر همسرش داد زده است که:«مگر نمی بینی این خمیر دندون فاسد شده چرا عوضش نمی کنی؟!»،بعد کاشف به عمل می آید که او به جای خمیر دندان از کرم موبر استفاده کرده است.می بینید زندگی با یک فرد نابینا قلق های خاص خودش را دارد.همسر یا فرزند یک نابینا بودن،خیلی سخت است.خدا به همسر و فرزندان تمام نابینایان عالم صبر و معرفت عنایت کند.
همیشه یکی از ترس ها و دغدغه هایم این است که اگر دوستم بینایی اش برگردد،موضوع فیلم«بید مجنون»،دیگر بار برای او تکرار نشود.چون گفته اند در آینده احتمال بازگشت بینایی اش است.
اگر عشقتون کشید پُست ضد چالش(وبلاگ نویسی)حقیر رو هم بخونید.اگر هم نکشید برید دنبال هر کاری که عشقتون می کشه.یا علی
