تا پیش از افتتاح ویرگول من هرگز وبلاگ نویسی را تجربه نکرده بودم.این اسم دست انداز هم که برای خودم انتخاب کردم حکایت ها دارد.زمانی مطلب برای روزنامه اطلاعات می فرستادم و انصافا خیلی از مطالبم هم چاپ می شد.کارم به جایی رسیده بود که در سر می پروراندم که ای کاش در روزنامه ای مثل اطلاعات ستونی مخصوص خودم داشتم که هر روز مطلبی را در آن ستون منتشر می کردم.خیلی فکر کردم که اگر قرار باشد اسم آن ستون را خودم انتخاب کنم چه اسمی انتخاب می کنم.رسیدم به اسم دست انداز.
چرا دست انداز؟دست انداز می تواند جلوی سرعت غیر مجاز و تخته گاز رفتن ترمز بریده ها را بگیرد و از همه ترمز بریده تر خود من بودم و از همه نیازمندتر به دست انداز نیز خود من.سرتان را درد نیاورم اراده ی محکمی برای داشتن این ستون به خرج ندادم و به چنین ستونی دست نیافتم.چهل سال دارم و بیست و پنج سال است که به صورت جدّی می نویسم و تا آنجا که وقت و توان اجازه داده است کتاب و هر چیز خواندنی دیگری را خوانده ام.
تاکنون به جز چند مطلب که در مجله جوانان امروز و روزنامه اطلاعات با نام اصلی ام منتشر کردم در هیچ جای دیگر مطلبی منتشر نکردم تا اینکه ویرگول متولد شد و از آن پس من تقریبا به طور میانگین بیست تا پنجاه درصد از آنچه که به صورت روزمره می نویسم را در ویرگول منتشر می کنم و مطالب و دستنوشته های سالهای قبلم همچنان در حال خاک خوردن هستند و در هیچ جا خبری از آنها نیست.
امروز وقتی نام Dast Andaz و dast andaz را در گوگل جستجو کردم به همچون صفحه ای برخورد کردم:
خواستم این را بدانید که فقط همان اولی من هستم:
و با دست انداز دومی(که وبلاگ خوب و قابل احترام یک دانشجوی معماری است)فرق دارم:
این پُست را صرفاً برای روشنگری همین موضوع نوشتم.چون نمی خواستم خدای نخواسته مرا به جای آن دوست وبلاگ نویس عزیز اشتباه بگیرید و من یک وقت من برای شما کسی باشم که نیستم.یا علی
