در این مطلب قصد تخطئه، رد یا تایید هیچ سخن و یا حرفی را ندارم. فقط می‌خواهم با چند سوال، چالش‌هایی را مطرح کنم و نظرات دوستان را جویا شوم که آیا راه حلّی برای برون‌رفت از این چالش‌ها میتوان یافت یا خیر؟
باشه قبول پدر رضا، پسر رضا = ۳۵ میلیون نارضا الان نه اون پدر هست نه اون پسر ولی ۸۵ نارضا داریم۸۵ منهای ۳۵ کنیم میشه ۵۰ میلیون نارضا اینها رو کی تولید کرده من به همون کسی که این ۵۰ میلیون نارضای جدید رو تولید کرده بیست تومن ممد رو تبریک میگم و بهش میگم دنیا گرده، گرد سم خران شما نیز بگذرد...
در کم بودن سرانه مطالعه ایرانیان شکّی نیست. اما خوب است به نقش قانون صحیح به عنوان عامل جلوگیری کننده از جرم، بیشتر از نقش کمکی فرهنگ و کتابخوانی فکر کنیم.
سوالات زیادی با خواندن این دو نظر در ذهن بنده شکل گرفت، ولی فقط چند تا از آنها را می‌نویسم و باقی را می‌گذارم به عهده‌ی شما عزیزان؟
اگر ۴۳ سال قبل انقلابی در ایران صورت نمی‌گرفت ولی جمعیت ایران به همین ۸۵ میلیون نفر می‌رسید، با توجه به رویکرد رژیم قبل، الان تعداد نارضاها و رضاها در چه وضعیتی بود؟
اگر ۴۳ سال قبل انقلابی در ایران صورت نمی‌گرفت، الان شاهد ایرانی پیشرفته‌تر و آبادتر بودیم یا خیر؟
با توجه به پیشینه‌ی سیاسی و اجتماعی منحصر به خودمان که از رکوردداران تغییر حکومت در جهان هستیم، تصوّر می‌کنید با استقرار چه حکومتی و با اعمال چه سیاست‌هایی میتوان رضایت اکثریت قریب به اتفاق مردم را جلب کرد؟
آیا اگر حکومت‌های قبل، به جای نگاه کورکورانه به شرق و غرب، بر روی برطرف کردن نقطه‌ضعف‌های فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی خود و مردم با تکیّه بر ظرفیت‌های داخلی و بومی کشور تمرکز کرده بودند، همچنان برقرار نبودند؟
آیا جای یک انقلاب درونی، فکری و فرهنگی در کشور ما خالی نیست؟ چنین انقلابی تا چه میزان می‌تواند راه حل مشکلات فعلی و چالش‌های پیش روی کشور باشد؟
آیا هیچ قانونی را میتوان تصویب کرد که به نفع تمام مردم کشور باشد و یا تمام مردم کشور را راضی کند؟
آیا تصویب قوانین به خودی خود برای جلوگیری از شیوع و وقوع انواع و اقسام جرم و جنایت‌ها کافی هستند؟ قوانین خوب، قوی و محکم می‌توانند فرهنگ‌ساز هم باشند یا خیر؟
مشکلات کنونی کشور را بیشتر باید به کدام‌یک از این عوامل ربط داد: سیاست‌های غلط مسئولین، ناشی‌گری مسئولان در اداره‌ی مملکت، دخالت دادن دین در سیاست و یا ریشه‌های غلط فرهنگی نهادینه‌شده در بین مردم و مسئولین؟ آیا مشکلات کشور ریشه در عامل و یا عواملی به غیر از اینها دارند؟
مشکلات کشور ما بیشتر خارجی هستند یا داخلی؟ بیرونی هستند یا درونی؟
در حال حاضر بیشترین تهدید برای امنیت کشور، از کدام ناحیه است: قدرت‌های خارجی یا نارضایتی‌های مردمی در داخل کشور؟
راه حلّ خروج از مشکلات جاری کشور را بیشتر باید در داخل دنبال کرد یا در خارج؟
در حال حاضر ما ایرانی‌ها بیشتر ایرانی هستیم یا مسلمان؟
در حال حاضر بیشترین رضایت مردمی را بین کدام طبقه از مردم کشور میتوان سراغ گرفت؟
آیا میزان نارضاها و رضاهای تمام استان‌های کشور یکسان است یا خیر؟ اگر خیر، چرا؟
اگر با همین فرمان کشور را پیش ببریم، چه آینده‌ای را میتوان برای ایران و مردم ایران تصوّر کرد؟
لطفاً برای زنگ تفریح و تمدّد اعصاب به آهنگ زیر گوش دهید:
حالا لطف کنید به برخی از نظرات مختلفی که در زیر این آهنگ نوشته شده است، توجه بفرمایید: (به دلیل رکیک‌بودن برخی از نظرها، به ناچار، برخی از آنها را با توسّل به سه‌نقطه سانسور کردم.)
چقد باحالهههههه ??
اههههان همینه
عالیییییییییییی........
عالیه، عزیزانی که فرمودند چرت و پرته ، یه سوال داشتم، مزخرفاتی که ساسی میخونه و دیگر خوانندگان این نسل، از غزلیات حافظ و سعدی هست ... این آهنگ روحوضی یک میراث فرهنگی ناملموس هست ... خدایش بیامرزد استاد مرتضی احمدی تلاش بسیار کردند در حفظ این آثار.
موندم این مادر...هایی که میگن حال کردیم با چی حال کردن؟
با ... ننت!
... ننت برا هنگی که گذاشتی ...!
به به حال کردیم دمت گرم.
این آهنگ خیلی مشکل داره، چرا اینجوریه ی مشت شرو ور بصورت قافیه اومده به جز ی قسمتایی بقیه اش حس بد میده.
اینا در واقع شعرهای رو حوضی هستن که قبلا تو عروسیا خونده میشده.جنبه ی تفریحی داشته و باور کنید یا نه میراث فرهنگی ما هستن و با بدبختی حفظ شدن تا به دست ما برسن.
بیماری های مغزی و جنسی گذشتگان? با چه استقبالی هم روبرو شده?
خدایا چه خوووبه???
دمت گرم.
واقعا كه گلواژه ميخونن ??
بهههههههههههعههههههههههه.
کلسیون بزرگی از این کلاس شعرو آهنگ از زنده یاد مرتضی احمدی موجود هست.
اهان بیا وسط قرش بدهههه.
سیبیلت تو حلقم.
❤❤❤❤❤?اوووف جوووون بابا.
ای جانمممممم.
اینجا چیه؟
ی ماده سگ بیاد باهاش برقصه!
جوووووون.
آهاااا بیا وسط?
محشره ???
به به چه حالی داد امشب به من.
???????????????
جاااانم.
باز هم چند سوال دیگر؟
با چه استقرار چه حکومتی و با اعمال چه سیاستی میتوان مردمی با این حجم تنوّع افکار و آرا را متحد ساخت؟
با کدام‌یک از این ابزارهای فرهنگی میتوان بین مردم کشور وفاق و وحدت بیشتری ایجاد کرد: فیلم و سریال، آهنگ و موسیقی و یا کتاب و نوشته؟
نقش فضای مجازی در میزان ایجاد تفرقه و وحدت بین مردم تا چه میزان است؟ در حال حاضر فضای مجازی در کشور ما بیشتر به کدام سمت و سو متمایل است: ایجاد تفرقه بین مردم و یا ایجاد وحدت بین آنها؟
با تصویب چه قوانینی میتوان اکثریت مردمی چنین متفاوت‌اندیش را راضی ساخت؟
در حال حاضر تصمیمات مسئولین و قوانین جاریِ کشورِ ما بیشتر وحدت‌آفرین هستند یا تفرقه‌افزا؟
آیا این مقدار تنوّع افکار و تفاوت آرا در بین مردم کشورهای دیگر هم وجود دارد یا خیر؟
توجه:
شاید برخی از سوال‌ها را درست طرح نکرده باشم و یا طرح برخی از آنها از اساس اشتباه باشند. بنابراین با آغوش باز پذیرای هرگونه نقد و نظری نسبت به آنها هستم. نظرات شما را بدون شکّ خواهم خواند، حتی اگر موفق به پاسخگویی نشوم.
