در سال 1913 یک مهندس کشاورزی فرانسوی به نام رینگلمن (Ringelmann) در یک آزمایش طناب‌کشی بین گروه‌های 1 تا 8 نفری دریافت که با اضافه شدن هر یک عضو به گروه از میانگین انرژی نفرات برای کشیدن طناب و برنده شدن کاسته می‌شود. این پدیده جالب و البته منفی را تنبلی گروهی می‌نامند.
تنبلی گروهی در دو مرحله رخ می‌دهد:
در مرحله اول کارکنانی که سواری مجانی می‌گیرند و چون فکر می‌کنند بقیه اعضاء جای خالی آن‌ها را پر می‌کنند، دست از تلاش برمی‌دارند. در مرحله بعد پرکارها هم درعکس‌العمل به تنبلی بقیه نفرات، سخت‌کوشی گذشته را دیگر از خود نشان نمی‌دهند.
این تحقیق جالب بعدها با ظرافت بیشتری تکرار شد؛ به نحوی که افراد ابتدا به صورت انفرادی یعنی در شرایطی که همه مسئولیت فقط بر دوش آن‌ها بود طناب را کشیدند، سپس وقتی چشمانشان بسته بود و فکر می‌کردند عضو یک گروه طناب‌کشی هستند کار را ادامه دادند. این افراد در حالت دوم هم در حالی که واقعا تنها بودند و فقط تصور می‌کردند تنها نیستند عملکرد و تلاش کمتری از خود ثبت کردند!
تنبلی گروهی می‌تواند در بلندمدت تاثیر زیادی روی رضایت شغلی افراد سازمان داشته باشد. پس مهم است که آن را بهتر بشناسیم و بدانیم چطور از آن پیشگیری کنیم!
دو عامل تنبلی گروهی را تشدید می‌کند؛ اول بزرگ بودن اندازه گروه و دوم فقدان انگیزه کافی برای وارد شدن و باقی‌ماندن در گروه.
به این ترتیب راه حل هم روشن است:
1- تشکیل گروه‌های کاری کوچک.
2- واگذاری مسئولیت‌های دقیق و قابل اندازه‌گیری به هر یک از اعضاء.
3- فراهم کردن امکان ارزیابی تلاش و سهم هر عضو توسط سایر اعضاء.
4- پاداش به هر عضو بر مبنای سهم و نقش او.
5- خلاص کردن گروه از تنبل‌ها!
