قضاوت و مکافات!

تقریبا دوسال پیش بود که ماجرای لب زدن حمید هیراد در کنسرت شیراز و اجرای ترانه ای به صورت پلی بک و غیر زنده نقل تمام اهالی رسانه و فضای مجازی شده بود!

حتی یادمه یه روز مجری شبکه دو سیما _که نه قبل از اون تو تلویزیون دیده بودمش و نه بعد از اون ماجرا دیگه دیدمش!_ از جمله ی تمسخرآمیز " آهنگ رفت،خودش نرفت!" برای توصیف ماجرا استفاده کرد!

حالا اما دوسال از اون ماجرا گذشته و سه روز پیش خبری تلخ و غم انگیز مبنی بر ابتلای حمید هیراد به بیماری سرطان خون یا همان لوسمی در فضای مجازی منتشر شد که بازتاب زیادی میان کاربران فضای مجازی داشت!

اولین بار که این خبر رو توی اینستاگرام خوندم از روی کنجکاوی یا شایدم عادت همیشگی کامنت های مربوط به این پست رو باز کردم تا ببینم واکنش مردم نسبت به انتشار این خبر چی بوده؟! در نهایت تعجب با کامنت هایی روبرو شدم که تقریبا نیمی از اونا حاوی فحش و ناسزا و بد و بیراه به حمید هیراد و یادآوری حواشی ریز و درشت دوران خوانندگی اون بود مثلا تو یکی از کامنت ها خوندم که یکی از کاربرا اینطور نوشته بود: " کسی که میاد از یه مشت آدم بدبخت و ساده برای کنسرتش این همه پول میگیره تا آخر بیاد براشون پلی بک اجرا کنه، کمتر از سرطان خون هم حقش نیست"

فک میکنم همین یه دونه کامنت تقریبا گویای همه چیز باشه و تا حدود زیادی موضوع مورد بحث رو براتون روشن کنه!

حمید هیراد دو شب پیش در یک گفتگوی تلویزیونی زنده شرکت کرد و درباره ی همین اتفاقی که دوسال پیش توی کنسرتش افتاده بود توضیح داد و گفت: " تقریبا دوساعت قبل از اجرای کنسرت به خاطر انجام شیمی درمانی های پیاپی و عوارض برخی داروهای مصرفی دچار حالت تهوع شدید شدم و حالم بدجور بهم ریخت. همون موقع بود که پزشک متخصصی که دائما پیگیر و مراقب اوضاع و احوال من بود به من گفت که اگر بخوای قسمت های اوج ترانه رو بخونی دچار خونریزی و سکته ی مغزی میشی پس به هیچ وجه نباید صدات رو از یه حدی بالاتر ببری! از اونجایی که بلیط های کنسرت فروخته شده بود و جمعیت زیادی هم برای تماشای کنسرت حاضر شده بودن من تصمیم گرفتم فقط ترانه هایی رو که قسمت های اوج و فرود زیادی دارن بصورت پلی بک اجرا کنم و تو یکی از همین ترانه ها (ترانه ی "یار") دچار اشتباه شدم و اون حواشی بعد از اجرا اتفاق افتاد!!!

شاید دوسال پیش که این ماجرا خیلی سر و صدا کرد، خود من هم به عنوان یکی از طرفدارای سرسخت هیراد خورد تو ذوقم و پیش خودم گفتم خاک تو سرش کنن که بلد نیست یه دوساعت اجرای زنده ببره رو صحنه و اینجوری آبروریزی نکنه!!!

شاید باورتون نشه اما نود درصد مشکلات و بدبختی های جامعه ما از همین " زود قضاوت کردن " شروع میشه!!!

شاید بشه گفت این ماجرا کوچیکترین مثال ممکن بود از کوچیک ترین نوع قضاوت ما آدما نسبت به همدیگه!!!

اما بعضی وقت ها با یه قضاوت اشتباه آدم تا آخر عمر عذاب وجدان میگیره؛ از اون عذاب وجدان هایی که آدم هیچوقت نمیتونه خودش رو ببخشه که چرا فقط و فقط یک لحظه خودم رو تو شرایط اون فرد قرار ندادم یا اینکه چرا یه جوری نتونستم خودم رو قانع کنم که آخه آدم ظاهربین ابله! شاید پشت این قضیه ای که تو ظاهرش رو دیدی یه ماجراهایی پیش اومده باشه که برای حل و فصل اون ماجراها هیچ چاره ای به اندازه ی اتفاق پیش اومده نمی تونسته گره گشا باشه!!!

آنچه ذیلا بیان می‌شود بخشی از مواعظ و نصایح امام صادق(ع) به عبدالله بن جندب است که اختصاص به مواعظ اخلاقی حضرت عیسی(ع) دارد:

«طوبی لمن جعل بصره فی قلبه و لم یجعل بصره فی عینه. لاتنظروا فی عیوب الناس کالارباب و انظروا فی عیوبکم کهیئه العبید».‌

برخی افراد، ظاهربین و سریع القضاوه هستند؛ یعنی به محض مشاهده ظاهر کسی یا چیزی، بلافاصله در مورد خوب یا بد بودن آن قضاوت می‌کنند. این حالت سطحی نگری نه تنها در شان انسان مومن نیست، بلکه حتی در شان یک فرد عاقل نیز نمی باشد. قضاوت انسان عاقل باید مبتنی بر تحقیق و دوراندیشی باشد؛ صرف داشتن ظاهر فریبنده و یا یک رفتار خوب یا بد نباید مبنای قضاوت انسان قرار گیرد. اما متاسفانه بسیاری از مردم این گونه هستند؛ یعنی منشا قضاوت آنها را همین ادراکات سطحی و ابتدایی تشکیل می‌دهد. از این رو، در بسیاری از موارد با قضاوت‌های نادرست، در دامهای شیطان می‌افتند.

حضرت عیسی علیه السلام ضمن دادن هشدار نسبت به این آفت، می‌فرماید: خوشا به حال آن کسی که بینش یا بینایی اش در دلش باشد نه در چشمش: «طوبی لمن جعل بصره فی قلبه و لم یجعل بصره فی عینه. » صرف دیدن با چشم، بینش نیست، یک رویت سطحی است که حیوانات هم از آن برخوردارند. مصداق واژه «قلب » در این تعبیر، عقل می‌باشد که جامع ادراکات درونی و عمیق است. بنابراین، ما باید سعی کنیم از قضاوت‌های منفعلانه و سطحی در مورد اشیا و اشخاص که منشا آن، تنها ادراکات حسی ظاهری است، اجتناب ورزیم. اگر انسان از روی تحقیق و دقت قضاوت کند و عقل خود را به کار گیرد، دیگر فریب زرق و برق دنیا را نمی خورد. در دنیا چیزهایی وجود دارد که ممکن است انسان با مشاهده آنها به قضاوت‌های عجولانه ای دست بزند و بر این اساس، فریب بخورد. اگر انسان درست بیندیشد، متوجه می‌شود که بسیاری از چیزها که ظاهری فریبنده دارند، باطن خوبی ندارند. چه بسا به دنبال یک نگاه، سالها گرفتاری و بدبختی باشد. همچنین با دیدن ظاهر اشخاص نمی‌توان در مورد شخصیت حقیقی آنها قضاوت کرد. ممکن است کسانی ظاهری موجه داشته باشند، اما در باطن افرادی دو رو و منافق باشند و به عکس، کسانی ظاهر خوبی نداشته باشند، اما باطن آنها بهتر از ظاهرشان باشد. بنابراین، ما نباید به دیدنی‌های ظاهری اکتفا کنیم و بر آن اساس زود قضاوت نماییم، بلکه باید به دنبال ادراکات حسی، عقل خود را نیز به کار بگیریم.

بسیاری از مردم به جای اینکه به دنبال رفع عیوب خود باشند، مدام در پی جستجوی عیوب دیگران هستند. این گونه افراد رفتار دیگران را زیر ذره بین قرار می‌دهند تا به محض مشاهده کوچک ترین لغزش و یا اشتباهی، شروع به عیب جویی نمایند. این حالت از خودخواهی انسان سرچشمه می‌گیرد؛ یعنی چون انسان حب ذات دارد، نمی خواهد باور کند که آلوده است و دارای عیوب بسیاری است. با آنکه همه انسانها بر نقصها و ضعف‌های خود آگاهند، اما برخی از آنان به دلیل داشتن حس خودپرستی و خودخواهی، چنین وانمود می‌کنند که هیچ گونه عیب و ایرادی ندارند. این افراد برای سرپوش گذاشتن بر عیوب خود، خودشان را با افرادی که دارای عیوب بدتری هستند مقایسه می‌کنند تا از این طریق هم خود را بهتر از دیگران جلوه دهند و هم دلشان را به این خوش کنند که آن قدرها هم آدم بدی نیستند!

ما اگر می‌خواهیم این انگیزه شیطانی را از خود دور کنیم، باید به جای عیب جویی از دیگران، درصدد یافتن عیوب خود و رفع آنها باشیم. اگر انسان واقعا برای رهایی از این دام شیطان عزم خود را جزم نماید، اصلافرصت پرداختن به عیوب دیگران را پیدا نمی کند. کسانی که مغرورانه و متکبرانه به دنبال مطرح کردن عیوب دیگران هستند، گویی ارباب و صاحب اختیار مردم اند که این گونه از دیگران بدگویی می‌کنند و رفتارشان را مورد سنجش و ارزیابی قرار می‌دهند. حضرت می‌فرماید: نه تنها انسان نباید این روحیه را داشته باشد، بلکه باید همچون برده، متواضع باشد و سعی کند برای در امان ماندن از مواخذه ارباب، کار خلافی انجام ندهد: «لاتنظروا فی عیوب الناس کالارباب و انظروا فی عیوبکم کهیئه العبید».

بیاید هممون تو سالی که داره میاد تصمیم بگیریم که هیچکس رو زود قضاوت نکنیم حتی اگر تمام شواهد و مدارک دال بر اقدام اشتباه و نادرست اون فرد باشه!

بیاید باور کنیم که حتی شیطون رو هم نمیشه قضاوت کرد!!!

فک کنم اگر به این باور برسیم، آینده ی بهتر و بی دغدغه تری در انتظار هممون باشه!

حسن ختام:

شخصی در ڪاباره ميميرد

و شخصی ديگر در مسجد

شاید اولی برای نصیحت داخل رفته بود

و دومی برای دزدیدن ڪفشها

پس انسانها را به میل خود قضاوت نڪنیم!

مطلب قبلیم:

مطلب بعدیم به شرط حیات:
نود و نه ! اگه میشه سال بهتری باش !
تاریخ انتشار: دم دمای تحویل سال۹۹!