نوشتن مثل یک معجزه است وقتی می‌نویسیم تمام افکار و احساسات ما در کاغذ جاری می‌شوند و ذهنمون انگار برای لحظاتی یک نفس آرام می‌کشد. با نوشتن به ذهنمان فرصت می‌دهیم که افکار کهنه و پوسیده را بیرون ریخته و جای خلوت و سبک تری باشد برای پرورش احساسات و افکار تازه و خلاقانه. گاهی ما فقط ساعت ها وقت میذاریم برای اینکه موضوعی برای نوشتن پیدا کنیم. گاهی نوشتن از هرکاری برای ما سخت تر میشود چون حتی نمی‌دانیم راجع به چه چیز می‌خواهیم بنویسیم. اما تجربه ی من می‌گوید نوشتن یک امر پویا و فعال است. نوشتن با شروع کردن گره خورده باید شروع به نوشتن کنی تا بدانی چه میخواهی بنویسی. اگر میخواهی موضوعی برای نوشتن پیدا کنی قبل از هرچیزی اول باید بنویسی و بنویسی و افکار و احساسات و هیجانات ذهنت رو روی کاغذ تخلیه کنی و بعد که ذهن به یک آرامش نسبی رسید حالا میشه یک تصمیم برای نوشتن گرفت. وقتی ذهن از افکار کهنه رها میشه یک فرصت برای آفرینش شروع شده که میشه به روی کاغذ آورد و طراحیش کرد با کلمات و جملات رنگ آمیزیش کرد و ازش یک اثر هنری،یک شاهکار خلق کرد.
