من همیشه عاشق اهنگای حمیرا بودم و برای خودمم عجیب بود که بین این همه خواننده چرا حمیرا؟ولی خب یکم بزرگتر شدم فهمیدم چون صداش بهترین صداست چون آوازش بهترین آوازه و چون رودستش نیست و البته اینم بگم که من عاشق موسیقی هستم حالا هر نوعی از موسیقی که باشه.از حمیرا تا رپ رو گوش میدادم.
باز هم برام عجیب بود که کی آخه حمیرا و شاهین نجفی و هیچکس و پیشرو و هایده و ویگن رو باهم گوش میده راستی مرضیه رو یادم رفت این مورد آخر عشق منه اصلا:)
بعدش باز یکم بزرگتر شدم دیدم خیلی طبیعیه و اکثر کسایی که رپ گوش می‌کنند یه سمپاتی خاصی نسبت به اهنگای کلاسیک هم دارند و فقط من نیستم که اینجوری گوش میدم.و شاید بخاطر اینه که این دوتا سبک موسیقی یک جور مکمل همدیگه هستند و کاملا خلاف راه همدیگه رو میرن.
توی رپ صدا مهم نیست و متن و تکست و بیت مهمه و توی آهنگ سنتی ایرانی صدا حرف اول رو میزنه بعد آهنگ سازی و بعد متن شعر.
گاهی صدا هر دوی اینهارو جبران میکنه حتی!
اما خب من مشکلم دقیقا از جایی شروع شد که با آلبوم ۱۹۹۸ تیلور سوئیفت عاشقش شدم به معنای واقعی کلمه عاشقش شدم و نمیتونم توصیف کنم این عشق رو و برای اولین بار معنای این کلمه ی فن بودن رو درک کردم و حس کردم فن واقعی تیلور هستم و بعد از آلبوم reputation حتی خیلی بیشترم شد و تا الان هم ادامه داره و ماشالا بانو سوئیفت هر چند سال یه حرکت خیلی بزرگ توی موسیقی میزنه که رکورد جابجا میکنه و باعث میشه من بیشتر و بیشتر دوستش داشته باشم.و میدونم آره هیچ ربطی به آهنگای قبلی که گوش میدادم و میدم هنوز نداره ولی خب من قبل از همه اینها عاشق موزیک و موسیقی هستم من ترانه و آهنگ دوست دارم و هر آهنگی که به دلم بشینه رو با تمام وجود گوش میدم و دوستش دارم و عاشقش میشم.ربطی نداره حمیرا باشه پیشرو باشه یا تیلور سوئیفت یا هرکس دیگه ای...
متوجه شدم قرار نیست مثل بقیه باشم من مثل خودمم و سلیقمم مثل خودمه و این به من حس آرامش داد و متوجه شدم نیازی نیست علایق موسیقیایی خودم رو سانسور کنم.
