بسم الله الرحمن الرحیم
یکی از رموز موفقیت، داشتن روحیه خودباوری است. در واقع، نقطه شروع موفقیت هر انسانی خودشناسی و خودباوری است که محصول این دو، توانایی استقلال و اتکا به خود، است. اتکا به خود به معنای آن است که شخصیت فرد از درون خود او سرچشمه بگیرد. به عبارت دیگر می توان گفت خوداتکایی به آن معنا است که شخص، وابسته به دیگران نباشد و خود به تنهایی بتواند به مصاف مشکلات و موانع زندگی برود. البته کمک گرفتن از دیگران و کمک کردن به ایشان در هنگام سختی و بلا کاری روا و بی اشکال است. مسئله این جا است که این امر نباید به صورتی باشد که در نبود دیگران زندگی فرد به کلی مختل شود.
تجربه نشان داده است که نیرو انسان بسیار بیشتر از آن چیزی است که فکر می کند؛ تنها نباید خود را دست کم بگیرد. ما بیش تر از آن چیزی که تصور می کنیم توان مندیم. پس چرا هنگامی که خود ما توانایی کسب تشخص از توانایی های خودمان را دارا هستیم همچنان از خصایص دیگران بهره بریم؟! در این رابطه، نظامی به فرزند چهارده ساله خود چنین نصیحت می کند:
غافل منشین نه وقت بازیست / وقت هنر است و سرفرازیست
دانش طلب و بزرگی آموز / تا به نگرند روزت از روز
جایی که بزرگ بایدت بود / فرزندی من نداردت سود
چون شیر به خود سپه شکن باش / فرزند خصال خویشتن باش
