هم حین خواندن کتاب و هم زمان دیدن فیلم هری پاتر و شاهزاده دورگه، با صحنه مرگ دامبلدور گریه کردم. تراژدی مرگ دامبلدور یکطرف، التماسش به اسنیپ یکطرف. اما وقتی بعد از خواندن یادگاران مرگ و مشخص شدن همه اتفاقات، دوباره این صحنه را دیدم، آرامش دامبلدور حین مرگ خیلی واسم بلد شد. آرامشی از سر رضایت.
شانزده فروردین سال قبل، صدای فریادی در لابی طبقه پیچید. همسایه با گریه میگفت بچم مرد. یکی از سه قلوهای چهارسالش سرطان خون داشت. سریع داخل اتاق خانه شان شدم. چند نفر از همسایه ها هم آمده بودند ولی فقط مبهوت نگاه میکردند. از اندک اطلاعات کمکهای اولیه ای که داشتم، کمک گرفتم و همزمان به اورژانس زنگ زدم و جز یکی، همه را از اتاق بیرون کردم. علائم حیاتی نداشت. به متصدی اورژانس پشت تلفن گفتم ولی گفت ماساژ قلبی بهش بده تا مامور ما برسه. هفت دقیقه طول کشید تا بیاد. در این بازه و حین کار به چهره فرشته کوچولو نگاه میکردم. منبع آرامش بود. اولین بار نبود کسی که تازه فوت شده بود را میدیدم، اما اینبار فرق داشت. معصوم بود. دقایق سنگینی را میگذراندم ولی آرامشی که از چهرش میگرفتم خیلی خاص بود. لحظه آخر ناخودآگاه بوسیدمش و رفت تا زندگی بهتری داشته باشد.
تا حالا سه بار از کنار مرگ عبور کردم. به لطف خدا، صدم ثانیه ها و میلیمترها از مرگ نجاتم دادند و فقط چشمک همراه با لبخند حضرت عزرائیل را دیدم. از تصادف سنگینی که بعدش ماشین ما روی گارد ریل وسط اتوبان رفته بود، تا رفتن داخل شیشه و گیر کردن گردنم دقیقا زیر یک تکه تیزش و ... .تجاربی جالب، همراه با پیک هیجان و باعث فکر کردن بیشتر به زندگی.
این روزها که درگیر نجات خودموان از این مهمان ناخوانده ایم، یک مقدار به زندگی بیشتر فکر کنیم. آرامش حین مرگ، بدون آرامش در زندگی بدست نمیاد. منظور از آرامش زندگی، آسایش و رفاه نیست، درست بودن، با مرام زندگی کردن، لوتی بودن، رفاقت کردن، خلق لحظات شاد و آرامش بخش واسه خودمون و بقیه و امثال این مسائل همه کنار هم آرامش ساز و آرامش زا هستند. آرامش در لحظه خلق کنیم. هیچ چیزی به اندازه شادی های کوچک مستمر، نمیتوانند آرامش کلی ایجاد کنند. هنوز وقت هست، حواسمان به زندگی باشد، این مسئله را درست کنیم، موقع دیدار با حضرت عزرائیل هم بهمان خوش میگذرد.
