آدم ها مثل درخت ها هستند.
بعضی هاشان کوچک اند و برای سرپا ایستادن به کمک نیاز دارند و بعضی هاشان هم آنقدر بزرگ و قوی هستند که می شود زیر سایه شان نشست.
بعضی هاشان سمی هستند و نباید بهشان نزدیک شد و بعضی هاشان هم آنقدر پاک اند که می شود میوه شان را چید و خورد.
بعضی هاشان خواب اند و بعضی هاشان بیدار. بعضی هاشان هم خودشان را به خواب زده اند و نمی شود بیدارشان کرد؛ اصلا بیدار کردنشان کاریست بس بیهوده.
بعضی هاشان شجاع و قوی اند و در برابر بزرگترین گردباد ها هم سالم می مانند و از بقیه هم محافظت می کنند، بعضی هاشان هم آنقدر ترسو و ضعیف اند که با بادی کوچک از پا در می آیند.
بعضی هاشان خوش اخلاق و مهربان اند و بعضی هاشان هم آنقدر بد اخلاقند که شاخه شان به گونه ات می گیرد و زخمی ات می کند.
آدم هایی که مثل درخت ها هستند با هم فرق می کنند.
بعضی هاشان قشنگ اند، بعضی هاشان زشت.
بعضی هاشان جوان اند، بعضی هاشان پیر.
بعضی هاشان خوب اند، بعضی هاشان بد.
درخت ها هم مثل آدم ها هستند.
بعضی هاشان سبز و زنده اند و بعضی هاشان هم خشکیده و مرده.
بعضی هاشان جوانه می زنند و رشد می کنند و بعضی هاشان هم تنها تکه چوبی اند که آب بقیه گیاهان را می دزدد.
بعضی هاشان فقط در منطقه ای خاص می رویند و بعضی هاشان هم همه جا دیده می شوند.
بعضی هاشان هم مداد و کاغذ می شوند و می آموزند و بعضی هاشان هم میز و صندلی می شوند و خدمت می کنند. بعضی هاشان هم چوبه دار می شوند..
بعضی هاشان میوه می دهند و سود می رسانند و بعضی هاشان هم فقط شاخ و برگ اند.
بعضی هاشان با شرایط سخت می سازند و حتی در خشکی هم می رویند و بعضی هاشان هم فقط در گلخانه ثمر می دهند.
بعضی هاشان خاصیت دارویی دارند و بعضی هاشان هم به درد نخور و اضافی اند.
درخت هایی که مثل آدم ها هستند با هم فرق می کنند.
بعضی هاشان بلند اند، بعضی هاشان کوتاه.
بعضی هاشان زمستان ها خوابند، بعضی هاشان همیشه بیدار.
بعضی هاشان محکم اند، بعضی هاشان شکننده.
