نکات کلیدی:
1. نگاه کردن به رفتارهای مضطرب گونه با یک دیدگاه تروما(ضربه روانی)محور، به ما یاد می دهد که معمولا برای این رفتارها دلیلی وجود دارد.
2. کسب فهم بهتر از این رفتارها ممکن است باعث شود نتیجه بگیریم که می توان این مشکلات را از بین برد!
برخی از ویژگی های کلیشه ای اضطراب عبارتند از: عصبی بودن، ترس از صحبت کردن در جمع یا ترس از حضور در جمع. اما بسیاری از شکل های اضطراب چندان واضح نیستند، مانند افرادی که واقعاً ترجیح می دهند در یک جمع باشند، اما از یک ملاقات رودر رو می ترسند. صرف نظر از سطح آگاهی فرد از مساله، بسیاری از رفتارهای مضطرب ممکن است با برخی از تجربیات آسیب های دوران کودکی مرتبط باشند.
تحقیقات ارتباطی بین تروما و بسیاری از علائم اضطراب را نشان داده اند. تجربیات ما در دوران کودکی و پس از آن، اغلب منجر به تظاهرات رفتاری می‌شود که در بزرگسالی نیز وجود دارد.
"مغز فردی که ترومایی تجربه کرده است" می خواهد از هر موقعیتی که او را به یاد زمانی می اندازد که قادر به فرار از ناراحتی نبوده است، اجتناب کند. این پاسخ ها در بسیاری از زمینه های مختلف زندگی یک فرد ظاهر می شود. در حالی که بسیاری از این موارد توسط افرادی هم که آسیب ندیده‌اند تجربه می‌شوند و می‌توان آن‌ها را با دلایل دیگری توضیح داد، این 10 مورد از رایج‌ترین پاسخ‌های اضطرابی هستند که در زندگی شخصی و در کار بالینی ام می‌بینم:
این یکی ممکن است بدیهی به نظر برسد، و در نسل جدید، این مساله حتی به عنوان عجیب و غریب دیده نمی شود. برای کسی که اضطراب اجتماعی ندارد، پاسخ دادن به تلفن ممکن است یک کار ساده به نظر برسد، و اجتناب از آن ممکن است تنبلی تلقی شود. با این حال، چیزی که این را از تنبلی یا اجتناب عادی جدا می کند، افزایش آدرنالین و کورتیزول است که برای فردی که سابقه تروما دارد به دنبال دارد. در حالی که صرف سفارش یک غذا از بیرون می‌تواند تجربه‌ای خنثی باشد، پاسخ دادن به یک تماس غیرمنتظره باعث ترس از این می‌شود که نکند منجر به مکالمه‌ای شود که برایمان ناخوشایند است. این یادآور احساسات در تنگنا و تحت فشار قرار گرفتن توسط والدین یا مراقبان در کودکی است که هیچ راه فراری نداشته ایم، یا اینکه حریم خصوصی یا مرزهای ما نقض شده است.
بسیاری از شکل های اضطراب اجتماعی می تواند نتیجه بزرگ شدن در یک محیط پر هرج و مرج باشد، جایی که سیستم عصبی ما دائماً تحت فشار بوده و ما مجبور بوده ایم برای اینکه صدمات کمتری بخوریم همیشه گوش به زنگ باشیم. در نتیجه، بازماندگان تروما گاهی اوقات تجربیاتی از برانگیختگی بیش از حد(اضطراب شدید) در محیط‌های اجتماعی دارند.
موقعیت‌هایی که انتظار می‌رود در آن‌ها سطح بالایی از ارتباط اجتماعی را نشان دهیم(مانند یک مهمانی خانوادگی)، ممکن است انرژی بسیار زیادی را از ما بگیرند، و ممکن است احساس کنیم راهی برای آرام گرفتن در آن موقعیت، وجود ندارد.
به همین دلیل، با نگاه کردن به تلفن، رفتن به دستشویی برای تنها ماندن یا ساکت شدن، از موقعیت فرار می کنیم. در مقابل، بسیاری از افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی متوجه می شوند که این تجربه در واقع استرس زاتر از حضور در یک جمعیت بزرگ است که در آن هیچ فشاری برای مشارکت اجتماعی نداریم.
رفتارهای دیگری نیز وجود دارند که می توانند به دلیل تروماهایی در زندگی فرد باشند. مخصوصا تروماهایی در رابطه با کودکی. خوشبختانه راه هایی برای التیام این زخم ها وجود دارند!
