از کوره در نرفتن وسط بحث، به معنی این نیست که وسط بحث کوتاه بیایم و سهم خودمون رو نگیم. البته یه وقتایی تو شرایط، چاره ای جز این نداریم ولی باید حواسمون باشه که ممکنه تبدیل بشه به همون عصبانیتی که هیچ وقت تموم نمیشه …
من یکی از ویژگی های نجات دهنده ی زندگیم از کوره در نرفتنه . من سر این ویژگی خیلی به خودم افتخار کردم چون همیشه خیلی باهاش حال کردم ! اینکه چقدر از دردسر شما رو دور میکنه فوق العاده ست. توی این متن میخوایم در مورد این حرف بزنیم که چرا از کوره به در نریم و چجوری از کوره به در نریم ؟
من میدونم که هیچ کس محض سرگرمی به کسی نمی توپه. هیچ کس محض سرگرمی سر کسی داد نمیزنه یا طعنه نمیزنه. در این که طرف یه کاری میکنه که اعصاب شما رو خرد میکنه هیچ شکی نیست
اما واکنش های هیجانی وسط بحث ۲ تا حالت داره عموما :
۱- حق با شما هست و یه طوری به نظر میاد انگار که «کمتر» حق با شما هست.
۲- سوتفاهم شده و وقتی غوغا میکنین احتمالا تهش یا باید دلجویی کنین یا بحث آتشین تر میشه و اوضاع به هم میریزه .
من نمیخوام این وسط شعار بدم که «آن چیزی که ما را خشمگین می‌کند نیروی برتر ماست» … جمع کن بینیم بابا :) ما دومین مردم خشمگین دنیاییم واسه ما انقدر جوک نگو :)
ولی حقیقت اینه که خونسردتر واکنش نشون دادن بیشتر به نفع ماست. منم هیچ ادعایی مبنی بر اینکه دیر عصبانی میشم ندارم. من صرفا تو کمتر نشون دادنش خوبم .
حرف زدن تو چت یه مزیت خیلی مهم داره : فرصت دوباره خوندن یا دوباره گوش دادن حرفامون رو داریم.
وسط بحث یا دعوا یا وسط یه موقعیت پر تنش (مثل وقتی که از دست کسی ناراحتیم) قبل اینکه دکمه ی ارسال رو بزنیم یه چند ثانیه فکر کنیم . در ۹۹٪ مواقع بهترین جوابی که ما میتونیم بدیم اولین جوابی نیست که میخوایم بفرستیم (یا میفرستیم) . خیلی وقت ها لحن ما بعد اینکه بار اول مینویسیم یا ویس میذاریم (و نمیفرستیم) ، تو بار دوم متفاوت میشه.
انگار ما بار اول بخش زیادی از اون خشم رو تخلیه می‌کنیم و بعدش تازه میتونیم یه ذره با حال و هوای سبک تری حرف بزنیم .
بعد اینکه چند بار تو چت اوضاع رو خوب مدیریت کردین ، تلفن رو امتحان کنین . تلفن سرعت عکس العملتون رو به چالش میکشه. بعدش راحت تر میتونین تو حضوری مسلط تر رفتار کنین .
اینو بدونین که خونسرد موندن وسط بحث فقط یه راز داره : تمرین .
برای اینکه به تسلط حضوری برسین باید از آسون شروع کنین به سخت .
کلمات مهمن . یه وقتایی کلمات یه جرقه ن توی انبار باروت ، ولی اون چیزی که آتیش رو شعله ور میکنه لحنه.یه وقتایی یه عبارت «بس کن» با یه لحن کوبنده میتونه نفت باشه رو آتیش . اکثرا فکر میکنن این کلمه‌هان که مهم‌ترن و خب راستش انتخاب کردن کلمه های درست ، اونم وقتی مغزمون از عصبانیت داغ کرده ، یه ذره غیر واقع بینانه ست !
لحن تون رو دو دستی بچسبین . یه ذهنیت هست که خیلی میتونه کمک کنه : اگه بخوام حرف های ناراحت کننده بزنم ولی یه جوری که کمتر ناراحت شه چجوری میگم ؟
در صورتی که شاید واقعا نخواین حرف ناراحت کننده بزنین ها ! ولی وقتی با این ذهنیت لحنتون رو کنترل میکنین ، به طرز عجیبی آروم تر از اونی پیش میره که فکر میکنین .
همیشه تو مکالمات جای جبران هست اگر بتونین به موقع جمعش کنین . اگه وسط بحث شرایط و واکنشتون از کنترلتون خارج شد ، هیچ وقت برای آروم شدن دیر نیست . یعنی نه اونقدر دیری که شما فکر میکنین !
یه وقتایی از کوره به در میریم و هیجاناتمون منفجر میشه . این طبیعت ما آدم هاست. همه چی تجربه ست و تجربه برای یاد گرفتن .
