استروئید‌های آنابولیک باعث افزایش سطح کلسترول (LDL) و کاهش سطح کلسترول (HDL) میشوند، که این امر فشار خون را به شکل عجیبی افزایش میدهد (بسته به نوع ترکیب مصرفی).
یک نشانه افزایش فشار خون، افزایش دمای بدن می‌باشد.
هنگامی که دمای بدن فردی افزایش یابد، پوست آنها میتواند ظاهری قرمز یا صورتی رنگ پیدا کند.
این نشانه ای است که تشخیص مصرف استروئید های آنابولیک آندروژنیک توسط فردی را برای ما ممکن می کند.
همچنین مهم است که بدانید برخی مردم به طور طبیعی دارای پوست قرمز رنگ هستند. اما اگر اخیرا رنگ چهره فردی تغییر کرده است، این میتواند نشان دهنده استروئید باشد.
نکته : دارو‌های دیگری نیز هستند که میتوانند فشار خون سیستولیک را افزایش دهند، که این امر نیز میتواند باعث قرمزی پوست شود، نظیر مکمل‌های قبل از تمرین و چربی سوز‌های دارای محرک.
اگر فردی ناگهانی حجیم شد و توانست ۳۰ پوند عضله سازی تنها در عرض چند هفته انجام دهد، تشخیص مصرف استروئید توسط آن فرد آنچنان سخت نخواهد بود (مخصوصا مصرف استروئید‌های افزایش حجم).
ساخت عضله به شکل طبیعی فرایندی بسیار آهسته است، که نیازمند سال‌ها سخت کوشی و نظم در زمینه تمرینات و رژیم می‌باشد.
اگر فردی هم زمان با عضله سازی قابل توجه، بدنش نیز کم چرب تر میشود، این نیز نشان دهنده کمک استروئید‌های آنابولیک است.
دلیل این امر این است که برای بدنسازان طبیعی، عضله سازی و چربی سوزی هم زمان بسیار دشوار می‌باشد، زیرا برای افزایش وزن باید برای بدن کالری مازاد تامین کرد اما برای چربی سوزی بدن نیازمند کمبود کالری می‌باشد.
بنابراین، شما نمیتوانید به شکل هم زمان هم به بدن کالری مازاد برسانید و هم کمبود کالری ایجاد کنید، که به همین دلیل است که بدنسازان از دو فاز مختلف استفاده میکنند، به نام‌های دوره حجم و دوره کات.
اما، استروئید‌های آنابولیک، نظیر آناوار، ترنبولون، تستوسترون یا وینسترول، میتوانند عضله سازی و چربی سوزی هم زمان را کاملا ممکن کنند.
اما، لازم به ذکر است هنگامی که فرد برای اولین بار کار با وزنه را شروع می‌کند، طبیعی است که بتواند میزان قابل توجهی عضله سازی انجام دهد (۲۰-۳۰ پوند)، و در عین حال ذخایر چربی را نیز بسوزاند، زیرا که بدن آنها به محرک جدید (تمرینات) واکنش شدیدی نشان میدهد.
نتایج قابل توجه در میان لیفتر‌های تازه کار با عنوان “ رشد مبتدی “ شناخته میشود و اکثرا در طول چند ماه اول انجام تمرینات منظم اتفاق می افتد.
اما اگر فردی با سابقه چندین سال تمرین، ناگهان ۲۰-۳۰ پوند عضله سازی می‌کند، تشخیص مصرف استروئید توسط آن شخص درست خواهد بود.
کارامد‌ترین راه برای تشخیص مصرف استروئید، مشاهده “ خط زمانی رشد “ آنها می‌باشد.
این شامل جمع آوری چندین عکس از فرد در طول زندگی اش می‌باشد، تا مشخص شود دقیقا در چه مقطعی رشد قابل توجه حاصل شده است.
اگر فردی در ابتدای شروع تمرینات خود رشد قابل توجهی تجربه کرد، سپس رشدش متوقف شد، اما پنج سال بعد دوباره یک رشد قابل توجه دیگر را تجربه کرد، این میتواند نشان دهنده مصرف استروئید باشد.
اما اگر فردی در طول دوره بلوغ به طور طبیعی حجم عضلانی زیادی داشت، سپس با شروع تمرینات نیز ۲۰ پوند عضله سازی کرد و بعد از آن توانست تقریبا همین سایز را حفظ کند، این نشان دهنده ژنتیک قدرتمند می‌باشد و نه مصرف استروئید‌های آنابولیک.
استروئید‌های آنابولیک سطح تستوسترون سرم را میتوانند به شکل بسیار قابل توجهی افزایش دهند.
در نتیجه، احتمالا میزان پرخاشگری افزایش می یابد، که نتیجه آن انفجار خشم در برخی افراد می‌باشد. در نتیجه این می تواند یک نشانه برای تشخیص مصرف استروئید باشد.
میزان عصبانیت احتمالا بستگی به فرد دارد، اما اکثر مصرف کننده گان استروئید حس میکنند صبر‌شان کمتر شده و راحت تر توسط دیگران تحریک میشوند.
متاسفانه، این عارضه جانبی ممکن است منجر به بروز اختلال نیمه شیدایی در افراد شود، که میتواند به شکل منفی مخصوصا زندگی زوجین را تحت تاثیر قرار دهد.
در یک تحقیق حتی اینطور یافت شد که احتمال ارتکاب به جرم با سلاح گرم توسط مصرف کننده گان استروئید دو برابر افراد عادی می‌باشد.
تحقیقات نشان میدهند که مصرف کننده گان استروئید که در تمرینات با وزنه شرکت میکنند، در مقایسه با غیر مصرف کننده ها، میتوانند عضله سازی و افزایش قدرت بسیار قابل توجه تری را داشته باشند.
بنابراین، اگر فردی استروئید مصرف کرده باشد و عضلات خاصی را تمرین ندهد (نظیر چهارسر)، این امر میتواند عدم تناسب بیشتری را در عضلات بدن نسبت به بدنسازان طبیعی که به همین روش تمرین میکنند، ایجاد کند.
به طور خلاصه، استروئید‌ها باعث هایپرتروفی بسیار بالا در سلول‌های ماهیچه ای “ تمرین دیده “ میشوند. بنابراین، در این حالت اگر که گروه‌های عضلانی خاصی به اندازه عضلات دیگر تمرین نبینند، بروز عدم تناسب در گروه‌های عضلانی بدن آسان تر روی میدهد.
نکته : ایجاد عدم تناسب در سایز عضلات در ورزشکاران طبیعی نیز وجود دارد، اما احتمال این نابرابری با مصرف استروئید‌های آنابولیک آندروژنیک به شدت افزایش می یابد.
مصرف استروئید اغلب به فولیکول‌های موی سر آسیب میزند، که این امر باعث میشود تا افراد حساس از لحاظ ژنتیکی دچار آلوپسی یا تاسی با الگوی مردانه شوند.
این عارضه جانبی مخصوصا با مصرف استروئید‌های با قدرت آندروژنیک بالا روی میدهد، نظیر ترنبولون، آنادرول و تستوسترون.
سطح بالای آندروژن‌ها در بدن، به شکل قابل توجهی سطح دی هیدرو تستوسترون را افزایش داده، که نتیجه آن کوچک شدن فولیکول‌های مو می‌باشد. این امر میتواند باعث نازکی، عقب رفتن یا ریزش مو در سر، و در عین حال افزایش ضخامت و تسریع رشد موهای بدن شود.
نکته : این عارضه جانبی عمدتا وابسته به ژنتیک فرد می‌باشد، بنابراین یک فرد میتواند با مصرف استروئید دچار ریزش موی خاصی نشود (مخصوصا اگر از مصرف استروئید‌های آندروژنیک اجتناب شود). اما، به طور متوسط، استروئید‌ها فرایند ریزش مو را در بسیاری از افراد تسریع میکنند، که نتیجه آن افزایش عقب رفتگی خط مو یا نازکی آنها میشود.
عضلات سرشانه و کول اغلب هنگام مصرف استروئید‌های آنابولیک، بیشترین رشد را تجربه میکنند.
دلیل این امر این است تعداد گیرنده‌های آندروژن در این عضلات بیشتر بوده، که این امر آنها را هنگام مصرف ترکیبات آندروژنیک بیشتر مستعد هایپرتروفی (رشد) می‌کند.
ساخت آن سرشانه‌های گرد و سه بعدی و کول‌های شبیه مار کبرا اغلب برای بدنسازان طبیعی دور از دسترس است.
اما به هر حال، یک فرد با مصرف استروئید‌های آنابولیک نیز ممکن است رشد قابل توجهی در سرشانه و کول را تجربه نکند، که این به دلیل نوع ترکیب مصرفی می‌باشد.
برای مثال، آرنولد شوارتزنگر هیچگاه سرشانه‌ها و کول هایی غول آسا از خود نشان نداد، اما معروف بود که او از استروئید‌های با قدرت آندروژنیک کمتر نظیر دیانابول و دکا دورابولین استفاده میکرد.
تنها توضیح منطقی که یک بدنساز طبیعی بتواند چنین حجمی در سرشانه‌ها و کول ایجاد کند، این است که طراحی تمرینات آنها نشان دهنده این باشد که حجم تمرینی برای این گروه‌های عضلانی بسیار بالاتر از گروه‌های عضلانی دیگر بدن باشد.
آکنه میتواند یک علامت بصری برای تشخیص مصرف استروئید باشد، مخصوصا زمانی رایج تر میشود که از ترکیبات آندروژنیک استفاده شود (نظیر ترنبولون، تستوسترون، آنادرول).
استروئید‌های آنابولیک آندروژنیک باعث فعالیت بیش از حد غدد چربی پوست شده، که این امر باعث ترشح مقادیر اضافه سبوم میشود.
سبوم یک ماده مومی شکل بوده، که مقادیر استاندارد آن میتواند به عنوان یک مرطوب کننده کارامد برای مو و پوست عمل کند.
اما، ترشح بیش از حد آن میتواند منجر به مسدود شدن منافذ پوست شود. در موارد حاد، این امر میتواند منجر به ایجاد آکنه کیستیک شود، زمانی که کیست هایی به اندازه توپ گلف ممکن است زیر پوست تشکیل شوند.
این عارضه جانبی بیشتر مرتبط با ژنتیک می‌باشد، اما اگر فردی از قبل دارای پوست چرب می‌باشد، احتمالا این وضعیت با مصرف استروئید‌ها وخیم تر میشود.
استروئید‌های آندروژنیک میتوانند باعث هایپرپلازی خوش خیم پروستات (بزرگی غده پروستات) شوند.
این امر نیز میتواند منجر به مسدود شدن جریان ادرار شود، که میتواند تخلیه مثانه در مردان را با دشواری بیشتری همراه کند.
این عارضه جانبی همان چیزی بود که به دکتر جان باسلی زیگلر الهام بخشید تا ترکیبی را طراحی کند که بیشتر از تستوسترون آنابولیک بوده و در عین حال کمتر آندروژنیک باشد، زیرا در آن زمان معروف بود که ورزشکارن اتحاد جماهیر شوروی به دلیل مصرف تستوسترون از کاتتر استفاده میکردند (برای سهولت ادرار).
دکتر زیگلر در ماموریت خود موفق شد و توانست متاندروستنولون را فرموله کرده که امروزه با نام دیانابول شناخته میشود.
ژینکوماستی اساسا به بزرگی یا تورم بافت سینه مردان گفته میشود. دلیل این امر عدم تعادل هورمونی است، مخصوصا زمانی که استروژن قالب شود.
بسیاری از استروئید‌های آنابولیک باعث افزایش سطح آنزیم آروماتاز میشوند، که مسئول تبدیل تستوسترون به استروژن می‌باشد (هورمون جنسی زنانه).
در نتیجه، در این حالت نوک سینه یک مرد ممکن است پف کند یا سینه ای با ظاهر زنانه شکل بگیرد، که برای کاهش تورم یا باید از دارو‌های آنتی استروژن استفاده شود یا فرد برای برداشتن بافت غده ای و چربی اضافه نیازمند جراحی باشد.
بدنسازان معمولا برای جلوگیری از بروز ژینکوماستی اغلب پروتکل خاصی را مدنظر دارند، نظیر استفاده از یک مهار کننده آروماتاز نظیر آناستروزول (آریمیدکس) یا لتروزول (فمارا). چنین داروهایی از تبدیل تستوسترون به استروژن جلوگیری میکنند.
همچنین سرم‌ها (تعدیل کننده‌های انتخابی گیرنده استروژن) نیز ممکن است مصرف شوند، نظیر تاموکسیفن (نولوادکس) در طول دوره به منظور مهار اثرات شبه استروژنی در گیرنده‌های موجود در بافت سینه. سرم‌ها از منظر سلامت سیستم قلبی عروقی، بهتر از مهار کننده‌های آروماتاز هستند، زیرا که سرم‌ها دارای عارضه جانبی جدی ای روی سطح لیپید خون نیستند.
مصرف کننده گان استروئید به منظور اجتناب از بروز این عارضه جانبی ناخوشایند، ممکن است روی به مصرف استروئید‌های با قدرت استروژنیک کمتر آورند.
برخی نمونه‌ها از استروئید‌های با قدرت استروژنیک بالا عبارتند از آنادرول، دیانابول و تستوسترون.
برخی نمونه‌ها از استروئید‌های آنابولیکی که قدرت تبدیل به استروژن را ندارند عبارتند از ترنبولون، آناوار و وینسترول.
یکی دیگر از عوارض جانبی و نحوه ی تشخیص مصرف استروئید های استروژنیک، احتباس آب و پف کردگی بدن می‌باشد.
استروژن باعث افزایش حساسیت اسموزی و احتباس سدیم میشود، که در نتیجه نوسان در سطح آلدوسترون‌ها می‌باشد، بنابراین این امر باعث تجمع مایعات در خارج سلول‌های ماهیچه ای میشود.
این امر میتواند در کاهش تفکیک عضلانی مشارکت داشته و احتمال پف کردن بدن در مصرف کننده گان را افزایش دهد، که شدت این عوارض بسته به دوز مصرفی دارد.
امروزه بسیاری از لیفتر‌ها و بدنسازان نسبت به نسل‌های قبل از دوز‌های بسیار قابل توجهی از استروئید‌های آنابولیک آندروژنیک استفاده میکنند، که نتیجه آن افزایش دور کمر و فیزیکی بدنی پف کرده می‌باشد.
احتباس آب حاصل از مصرف استروئید همچنین میتواند به عضلات ظاهری به شدت پر و سه بعدی دهد. دلیل این امر افزایش جذب گلیکوژن به درون سلول‌های ماهیچه ای می‌باشد، که این امر باعث ضخامت فوق‌العاده در عضلات و ایجاد یک دم عضلانی مداوم در آنها میشود.
مصرف کننده گان استروئید، در عین اینکه میتوانند درصد چربی پایینی داشته باشند، میتوانند شکمی پف کرده و با ظاهری چاق داشته باشند.
دلیل بروز این عارضه همیشه به دلیل احتباس آب نمیباشد، بلکه میتواند به دلیل افزایش چربی‌‌های احشایی باشد.
چربی‌‌های احشایی بافتی آدیپوز هستند که دور ارگان‌های حیاتی نظیر کبد و روده‌ها تجمع میکنند. این نوع چربی با چشم غیر مسلح دیده نمی‌شود (بر خلاف چربی‌‌های زیر پوستی)، اما میتواند باعث شود تا شکم ظاهری پف کرده پیدا کند.
درصد بالای چربی‌‌های احشایی مرتبط با افزایش بروز مشکلات سلامتی نظیر بیماری‌های قلبی عروقی و دیابت نوع ۲ می‌باشد.
در یک تحقیق میزان درصد چربی بدن مصرف کننده گان سابق استروئید اندازه گیری شد و اینطور یافت شد که آنها به طور میانگین، توده چربی کمتری نسبت به غیر مصرف کننده گان استروئید دارند.
اما، گروه مصرف کننده استروئید دارای چربی احشایی بیشتری نسبت به مردانی بود که هیچگاه از استروئید مصرف نکرده بودند.
این افزایش چربی‌‌های احشایی به دلیل اختلال در سطح حساسیت انسولینی بدن می‌باشد، که نتیجه مصرف استروئید‌های آنابولیک بوده، و میتواند تا چندین سال پس از پایان دادن به مصرف استروئید‌ها ادامه داشته باشد.
در نقطه مقابل، بدنسازان طبیعی با درصد چربی پایین میتوانند کمر‌های بسیار باریکی را بدون پف کردگی به نمایش بگذارند.
اگرچه بسیاری از استروئید‌های آنابولیک چربی‌‌های احشایی را افزایش میدهند، اما شواهدی وجود دارد که نشان میدهند برخی استروئید‌ها ممکن است چربی‌‌های احشایی را کاهش دهند، حداقل در مورد آناوار (اکساندرولون) اینگونه است.
در یک تحقیق اینطور یافت شد که مصرف آناوار در مقایسه با مصرف تستوسترون، نه تنها توانست چربی‌‌های زیر پوستی را کاهش دهد، بلکه همچنین چربی‌‌های احشایی را نیز کاهش داد. این میتواند مرتبط با قدرت آناوار در زمینه بهبود حساسیت انسولینی به جای کاهش دادن آن باشد.
اگر زنان از استروئید‌های با قدرت آندروژنیک بالا استفاده کنند، ممکن است صفات مردانه در آنها بروز کند.
این عوارض شدید عبارتند از :
۱ . دوره‌های قاعدگی نامنظم
۲ . بزرگی کلیتوریس
۳ . کوچک شدن سینه
۴ . رویش مو (بدن)
۵ . ریزش مو (سر)
۶ . چانه مردانه تر
اما تعدادی استروئید مناسب تر برای بانوان وجود دارد که ریسک بروز صفات مردانه با آنها کمتر است نظیر آناوار و پریموبولان. اما اگر دوز‌ها بالا باشد یا دوره بیش از حد طولانی شود، همچنان عوارض جانبی بالا با این استروئید‌ها نیز ممکن است بروز کنند.
کیفیت نعوظ هنگام مصرف استروئید‌ها به دلیل افزیش قابل توجه سطح تستوسترون و تولید نیتریک اکسید احتمالا افزایش می یابد. اما، همچنان که دوره به انتهای خود نزدیک شده و در نهایت به اتمام می‌رسد، اختلال نعوظ میتواند یک عارضه جانبی رایج و نشانه ای برای تشخیص مصرف استروئید باشد، که دلیل آن سرکوب شدن تولید طبیعی تستوسترون در بدن می‌باشد.
این عارضه حتی ممکن است در مراحل ابتدایی دوره با برخی استروئید‌ها نیز بروز کند، نظیر دکا دورابولین (ناندرولون).
اختلال نعوظ حاصل از مصرف ناندرولون که در جوامع بدنسازی از آن با عنوان “ آلت دکایی “ نیز یاد میشود، به دلیل افزایش سطح پرولاکتین می‌باشد. سطح بالای پرولاکتین میتواند دارای تاثیر منفی روی میل جنسی باشد.
سطح بالای تستوسترون مرتبط با رفتار‌های آلفا گونه در مردان می‌باشد، بنابراین هنگامی که فردی استروئید مصرف می‌کند به احتمال بیشتری ممکن است رفتار‌های سلطه گری، اعتماد به نفس و قاطعیت نشان دهد.
این امر ممکن است در افراد درون گرا یا افراد خجالتی بیشتر مشهود باشد، افرادی که اکنون با مصرف استروئید از پوسته خود بیرون آمده اند.
به همین ترتیب، افرادی که از قبل نیز اعتماد به نفس داشتند، اکنون ممکن است به دلیل افزایش سطح تستوسترون، اعتماد به نفس بیشتری نیز از گذشته نشان دهند.
اما، این اثر ممکن است کوتاه مدت باشد، زیرا سطح تستوسترون پس از دوره کاملا کاهش میابد، که این امر باعث میشود تا فرد برای هفته‌ها یا ماه‌ها پس از پایان دوره، با کمبود تستوسترون مواجه باشد.
چنین نوساناتی در سطح این هورمون مردانه ممکن است باعث ایجاد اعتیاد یا وابستگی به آن شود، البته بیشتر از لحاظ روانی تا فیزیکی.
تستوسترون نقشی حیاتی در تندرستی ایفا می‌کند، بنابراین مصرف کننده گان استروئید اغلب گزارش داشتن احساسی خوب و رضایتمندی را میدهند، که دلیل آن سطح بالای دوپامین در بدن آنها می‌باشد.
بنابراین، سو مصرف استروئید‌ها (هر چند برای اهداف فیتنسی)، مشابه سو مصرف دیگر دارو‌ها و مواد می‌باشد، به عبارتی همان انتقال دهنده‌های عصبی “ پاداش دهنده “ در مغز را تحریک میکنند.
بسیاری از استروئید‌ها در احتباس آب مشارکت دارند، اما برخی استروئید‌های آنابولیک آندروژنیک اثر ادرار آوری دارند، که این امر باعث ایجاد ظاهری بسیار خشک در عضلات میشود، به طوری که رگ‌ها و رشته‌های عضلانی بیشتر قابل دیدن میشوند.
وینسترول و آناوار دو استروئیدی هستند که مایعات خارج از سلول را دفع میکنند، که نتیجه آن بهبود گسترده و سریع در تفکیک عضلانی می‌باشد.
این سطح پایین از احتباس آب، میتواند به عضلات ظاهری مصنوعی داده، انگار که بدن فرد فوتوشاپ شده است.
بنابراین، بسته به استروئیدی که فرد مصرف می‌کند، بدن او یا ممکن است پف کرده و نرم شده یا عضلاتی بیش از حد خشک و تفکیک شده پیدا کند.
تحقیقات نشان میدهند ۳-۴ میلیون نفر تنها در ایالات متحده آمریکا از استروئید‌های آنابولیک آندروژنیک استفاده میکنند، به طوری که در بریتانیا نیز بیش از ۱ میلیون نفر از این استروئید‌ها برای اهداف زیبایی اندام به شکل منظم استفاده میکنند.
مهم است که به یاد داشته باشید اگر فردی دارای عضلات بزرگی می‌باشد و فرم خوبی دارد، لزوما به معنی مصرف استروئید‌ها نمیباشد. ژنتیک به طور قابل توجهی یک فاکتور بسیار مهم تر در نوع ترکیب بدنی نسبت به مصرف استروئید‌های آنابولیک آندروژنیک می‌باشد.
علائم مختلف ذکر شده در لیست بالا در این مقاله متدی بسیار دقیق تر در جهت تشخیص مصرف استروئید توسط افراد نسبت به صرفا قضاوت افراد از روی سایز عضلات آنها میباشند.
اما به هر حال، قطعا برای میزان حداکثری که یک فرد میتواند عضله خالص داشته باشد محدودیتی وجود دارد (بدون مصرف استروئید‌های آنابولیک).
