خب این سوال سختی به نظر میاد. شاید بهتر باشه با این سوال شروع کنیم: چقدر به احساساتمون دسترسی داریم؟ یا شاید بهتر باشه بپرسیم: چرا اصلا مهمه که احساساتمون رو بشناسیم؟
جواب این سوال خیلی ساده است. لازمه احساساتمون رو بشناسیم به یک دلیل ساده: اینکه احساسات ما وجود دارند! مهم نیست که ما از تجربه کردن بعضی احساساتمون خوشمون نیاد. مهم نیست که بعضی حس ها رو دوست نداشته باشیم. مهم نیست که چقدر در برابرشون مقاومت می کنیم یا انکارشون میکنیم. اونها وجود دارند!
احساسات ساده اند یا پیچیده؟ من فکر میکنم پیچیده باشند اما ما آدم ها تونستیم برای اینکه کمی ساده شون کنیم و به هم منتقلشون کنیم. رو احساساتمون اسم بگذاریم. مثلا میتونیم فرق بین عصبانیت، غمگینی، لذت بردن و ... رو بفهمیم حتی براشون شکلک های مختلفی هم ساختیم!
اما در واقع به این سادگی ها هم نیست. پیچیدگی پیچیدگی زمانی رخ میده که احساسات متناقضی رو تجربه کنیم. مثلا از دوستمون ناراحت بشیم. به خواهر عزیزمون حس حسادت داشته باشیم. از کسی که عاشقشیم، متنفر بشیم...
بقیه رو نمیدونم اما من خودم چهره ی عصبانی خودم رو دوست ندارم. دوست ندارم خودم رو درحالی ببینم که اخم کردمو و با صدای بلند و انگشتی که تو هوا تکون میخوره، حرفای بی منطق بزنم...من خواهرم رو دوست دارم پس حتما از موفقیتش هم خوشحال میشم.. پس چرا بهش حسادت هم میکنم؟...
یه سریال کارتونی میدیدم به اسم Gravity falls، یکی از قسمت ها در مورد جشن مخصوص هالووین و دریافت شکلات از خونه ها بود. بچه ها تو مسیر با هیولایی برخورد کردند و تلاششون برای فرار از هیولا یا نادیده گرفتنش هیچ فایده ای نداشت. اونا مجبور بودند تا آخر شب تعداد زیاد( و غیر ممکنی) شکلات جمع کنند یا هیولا بهشون آسیب میزد!
بلاخره هیولا به بچه ها رسید و اونا خیلی ترسیدند. تا اینکه خیلی اتفاقی به ماهیت هیولا پی بردند! هیولا از تکه شکلات های کمتر خوشمزه ای درست شده بود که کسی اونها رو دوست نداشته و دور ریخته بود! هیولا فقط میخواست که آدمها همین شکلات های بیمزه رو هم بچشند و دور نریزند اونا رو! میتونه حکایت احساسات ما باشه!
گاهی حس میکنم احساسات مثل نت های موسیقی هستند ما آدم ها فقط جسم و ذهن پیدا کردیم تا حسشون کنیم. احساسات میان و به مدت زمان خودشون اجرا میشن و تموم میشن. خوبه که بشنویمشون. خوبه که تجربشون کنیم چون این دقیقا به معنای بودن ماست.
