در ابتدا شاید فکر کنید که بین این سه موضوع ارتباط خاصی نباشد. اما هست، به شما اطمینان می‌دهم که هست. فقط به پشتی صندلی خود تکیه بدهید و بدون شتاب، این متن تحلیلی را مطالعه کنید.
همه ما تعریف نسبتا یکسانی از چاقی داریم و به راحتی می توانیم فرد چاق «الف» را در یک اتاق بزرگ و جمع چند ده نفری با انگشت نشان دهیم. اما شرایطی را تصور کنید که تمام افراد حاضر در یک دنیای فرضی بیش از 120 کیلو وزن داشته باشند، در این شرایط آیا باز هم فرد «الف» چاق به حساب می‌آید؟ قطعا نه، چون او هم همان کیفیتی را همراه خود دارد که سایرین دارند. فرد «الف» زمانی چاق به حساب می‌آید که اکثریت جامعه کیفیت چاقی را نداشته باشند.
حالا به زبان بدن می‌رسیم. در دنیای رفتار سازمانی و مصاحبه‌های شغلی، زبان بدن یکی از معیارهای مهم سنجش شغلی به حساب می‌آید. به حدی مهم که حیات و ممات فرد پس از مصاحبه شغلی به زبان بدن بستگی دارد و افراد زیادی در اینستاگرام و کانال‌های تلگرامی وبسایت‌ها به فروش بسته‌های آموزش زبان بدن مشغولند.
این اهمیت زمانی بیشتر می‌شود که بدانیم استعدادیابان سازمانی، سر میز تفتیش زیر و بم اطلاعات عمومی و شخصی، تحت عنوان مصاحبه شغلی، تک تک رفتارهای فرد مصاحبه شونده را زیر نظر می‌گیرند و با هر تکان دست یا پا و اخم یا لبخند، هزار تحلیل زمینی و غیر زمینی روی کاغذ ثبت می‌کنند.
اما نکته اینجاست که استعدادیاب «الف» (همان فرد چاق، که به خاطر ویژگی آشنایی با زبان بدن، متمایز از بقیۀ جامعه است)، زمانی می‌تواند تحلیل درستی از زبان بدن مصاحبه شونده داشته باشد، که رفتارهای او ناآگاهانه باشد. حال اینکه امروزه، آشنایی از زبان بدن، از آشنایی با اقوام نیز واجب‌تر است و کسی نیست که نداند دست به سینه نشستن، برای حفظ حریم و فرار از حس نا امنی است. لذا مصاحبه شونده، هیچ رفتاری را ناآگاهانه انجام نمی‌دهد. استعدادیاب منتظر است که هر زمان مصاحبه شونده موقع صحبت در مورد سوابق شغلی به میز نگاه کرد مچ او را بگیرد. مصاحبه شونده هم حواسش هست تا هنگام قاطی کردن راست و دروغ، مبادا نگاهش را از چشم استعدادیاب بردارد، و قس علی هذا. در واقع در اتاق مصاحبه، هر دو طرف حسابی چاق و چله هستند.
اینطور است که چاقی علاوه بر عادات نامناسب تغذیه، به مصاحبه کاری و زبان بدن نیز مرتبط می‌شود. در چنین شرایطی شاید بهترین توصیه این باشد که استعدادیاب، به هنگام مصاحبه این دور باطل را شروع نکند و با آسوده خاطر کردن فرد مصاحبه شونده از اینکه به دنبال رصد زبان بدن او نیست، به دنبال کشف و ثبت نکات مهم‌تر باشد.
