یاد باد آن روزگاران یاد باد. شاید کمتر به اهمیت «یاد» فکر کرده‌ایم؛ به اینکه یادآوری چه خواصی دارد و چه گره‌هایی می‌گشاید. حداقل حالتی که به ذهن ما می‌آید این است که یاد کردن از گذشته‌های خوب و دور حال ما را خوش می‌کند. اما این کمترین مقدار از خواص این داروی کیمیاگر است.
به تجربه ثابت شده است:
- یاد، به انسان قدرت مدیریت می‌دهد. می‌تواند او را از بحران‌ها برهاند و در تصمیم‌گیری‌های لحظه‌ای کمک کند؛ چراکه می‌تواند با غور و تفحص در موقعیت‌های مشابه قدیمی، راه‌چاره‌های جدید بیابد.
- یاد، انسان را از غفلت و سستی نجات می‌دهد. چه بسیار گذر ایام و تکرارهای خسته‌کننده که انسان را خرفت می‌کند و این یاد کردن از پیشینه‌ها و سابقه‌هاست که آدمی را از خمودگی‌ها و بی‌توجهی‌ها نجات می‌دهد.
- یاد، انسان را قدردان و راضی می‌کند. وقتی می‌فهمد چه موقعیت‌های شیرین و چه نعمت‌های گوارایی نصیب او شده و در دشتستانی از عنایت و لطف آسمانی زیسته است پس به سطح بالاتری از رضایت و اطمینان دست پیدا می‌کند.
- یاد، به انسان آینده‌نگری و قدرت ساخت آینده می‌دهد. وقتی آدمی می‌فهمد که گذشته را چگونه ساخته آن‌وقت است که برای ساخت آینده اراده و برنامه بهتر و ویژه‌تری می‌یابد.
- یاد، انسان را واقع‌نگر و زمینی می‌کند. چه بسیار تخیل‌ها و هیجان‌های لحظه‌ای که انسان را فریب می‌دهد و در راهی بی‌انتها می‌کشاند. اما یاد کردن از ساخته‌های قدیمی به او می‌فهماند کدام‌بخش از رؤیاهایش امکان پیاده‌شدن دارند و کدام‌یک باد هواست و باید ابر آن را از بالای سر پاک کرد و به واقع برگشت.
