خاطره ها يا "يادها" بر سه گونه اند :
الف - تلخ ،
ب - شيرين ،
ج - بى مزّه ،
امّا جور ديگرى مى توان آن ها را دسته بندى كرد :
الف - پند آموز ،
ب - سرگرم كننده ،
ج - آزار دهنده ،
دسته بندى ديگرى هم وجود دارد :
الف - منفعل كننده ، يا تاثير گذار ،
ب - منزجر كننده ، يا كينه برانگيز ،
ج - متحد كننده ، يا الفت دهنده ،
شايد بتوان انواع ديگرى از دسته بندى را در اين جا رديف نمود ، ولى يادمان باشد ، به عنوان كسى كه مى خواهد در قبال آيندگان رسالتى را بر دوش كشد و يا ايفا نمايد و يا به قول معروف دِين خود را اداء نمايد ، بايستى به دسته بندى ها توجه كرد. اين مهم است كه با نقل خاطرات خود چه نتيجه اى مى خواهيم بگيريم؟ مخاطب ما كيست ؟ و چه رابطه اى ميان ما و مخاطب وجود دارد؟
نوشتن و يا نقل بى هدف در وجدان تاريخ محكوم و يا مدفون است.
اگر تاريخ به عنوان يك منبع شناخت به رسميت شناخته مى شود ، نقل خاطرات با هدف و با رعايت امانت مى تواند در خدمت آموزش و بالندگى نسل هاى جديد قرار گيرد.
خاطره نويسى نوعى كار روايى است كه يك شاهد عينى و يا يك مؤلف با جمع آورى خاطرات از شهود عينى ديگر اقدام به ثبت و ضبط وقايع و رخدادهاى فردى و يا جمعى مى نمايد. و اين ثبت و ضبط ها با توجه به دسته بندى هاى فوق به كار آيندگان و نسل هاى جستجوگر بعدى خواهد آمد.
اين عبارت بسيار معقول و مقبول مى نمايد كه ،
"گذشته چراغ راه آينده است."
حجم مطالب خاطره انگيز مى تواند در يك خط آورده شود و هم مى تواند تا در حد يك كتاب تدوين گردد.
