ماه، لحافِ مخملِ ابر را برروی خود کشیده بود و من و امین داشتیم در مورد دمای هوا صحبت می‌کردیم. ابتدای قدم‌زدن‌هامان، در تأیید اینکه هوا آنقدر سرد نیست، گفت که هوا برای قدم زدن خیلی خوش است و من در پاسخش سرم را تکان دادم و گفتم که بله اما به شرطی که دست‌هایت در جیبت باشد و او با لبخندی، فیلسوف‌مآبانه گفت اوم! اما آنجا که ماه را درحال استراحت در تاریکیِ آن بالاها دیدم، خمیازه‌اش من را گرفت و « ها »یی در آسمان سر دادم و دیدم به خمیازه‌های ماه نمی‌چربد و رَدی از بخار دهانم در هوای روبرویم پیدا نشد! این شد که دستم را از جیب شلوارم بیرون آوردم و دیدم واقعا هوا آنقدر سرد نیست که لذتِ قدم زدن را مِنها کند! در آن لحظه، احساسی از دلم رد شد که ترجیح دادم بر زبان نیاورم و در دلم خندیدم و تاثیرش به شکل لبخندی از رضایت، لبم را گرم کرد. با همان چهره، به سمت امین که نمی‌دانم داشت راجع‌به چه چیزی صحبت می‌کرد، سر چرخاندم و او لبخندم را خواند و گفت امشب و این هوایش، جانِ قدم زدن است و من نیز که در حالتی متصل به آن بالاها بودم، ادامه‌ی حرف‌هایش ( که درواقع مال خودم بود ) را با زبانِ خودم بیان کردم که از آن هَواهاییست که جان می‌دهد دستِ دلبر را بگیری و بزنی در دل سکوتِ شب و در مِهی که زمین را هوس کرده، چشم، چشم را نبیند و بوسه‌ای یکهویی، لبش را مهمان کنی! البته این چند کلمه‌ی آخر را در دلم زمزمه کردم؛ آنجا که دلم سنگین شد و از آسمان به زمین سقوط کرد و آسفالت را جارو می‌کرد! زیرا هردویمان دردی را حمل می‌کردیم که زورِ شانه‌هامان به آن نمی‌رسید و این دست کلمات، حکمِ فوتی بر زیر خاکسترِ آتشی داشت که هیچکداممان جرات و توان خاموش کردنش را نداشتیم! این شد که برای چند لحظه، تن به سکوت پارک دادیم و گذاشتیم تا لالاییِ درختان کاج و سرو، بی‌قراری‌مان را خواب کند! نمی‌دانم چند دقیقه و چند قدم طول کشید اما به خود که آمدیم، دیدیم هردویمان یکی شدیم و لبخندهامان در دیگری ادامه پیدا می‌کند و من شوخیِ او را قهقهه می‌زنم و او مال من را! در همین کش و قوس بود که گفت: علی نگاه کن! آنجا را! روبروی لامپِ تیرچراغ‌برق را: دارد برف می‌بارد!
