آنقدر آرام و عمیق خوابیده بود که دلم نیامد بیدارش کنم. فراموش کرده بودم که چند دقیقه‌ی پیش از درد مثانه، به خودم می‌پیچیدم. محو تماشاش شدم. چنان اعتمادی به آدم‌ها (ی صاحبخانه که ما باشیم ) کرده بود که برای یک لحظه، تمام ترس‌هایم را فراموش کردم و دلم خواست بروم و بزنم به دل هرچیزی که وقتش رسیده و من پشت‌گوش انداخته‌امش...
