چه بَد شده است که واژه‌ها که رسایی کافی هم ندارند، این‌طور برای ما تعیینِ تکلیف می‌کنند و سرنوشت می‌سازند یا خط می‌دهند، می‌کوبند و هموار می‌کنند.
واژه‌ها، چون یک بیماری مُزمن، زندگی انسان را ظالمانه مورد تهاجم قرار داده‌اند.
یادش به خیر آن روزگارانی که زبان، به راستی وسیله‌ی ارتباط بود. اینک، زبان، وسیله‌ی تظاهر به ارتباط است نه چیزی بیشتر. ای کاش در سکوت حلِ مشکل می‌کردیم _ همان‌گونه که در سکوت اشک می‌ریزیم.
