11 یاغی به کارگردانی کازویا شیرائیشی در ادامه‌ی راهِ مهندسیِ بشر و گرایش به ذاتِ ایثارگرِ او با زبانِ سه‌گانه‌ی «وضعیت بشر» کوبایاشی است. فیلم‌سازی که به باورِ من هیچکاکِ سینمایِ ژاپن است. این گرایش به ذاتِ فداکارانه‌ی سامورایی در استفاده از شمشیر حتّی در «شمشیرزن دوره‌گرد» اوتومو کیشی، نیز دیده می‌شود. گرایشی که غایتِ آن هاراکیری با واکیزاشی (شمشیرِ کوتاهِ ژاپنی) است که در مواجهه‌ی با فرهنگِ کلاسیک و تاریخِ بینامتنیِ انسان در جغرافیایی محدود نمایان می‌شود. این فرهنگ نوعی از پوششِ نمایشی بوده که در آن نشان داده خواهد شد انسان در چه فلاکتی زندگی می‌کرده و چگونه اِعدام و شکنجه می‌شده. نمایشی که متصّل است به اتحادِ مُشتی زندانی در دفاع از جغرافیا. ابتدایی‌ترین پرسشی که برای بیننده‌ی بیگانه بوجود می‌آید این است که آیا این دفاع برای بقای خود است یا از روی وطن‌پرستی؟ پرسشی که سینمای هیجان‌زده‌ی ژاپن، که پُر شده از سامورایی‌های آماده به هاراکیری، به آن پاسخ می‌دهد. اگرهم در ابتدا این اتحادِ تحمیلی برای بقای بیشتر و میلِ به زیستن در آدمی بوده در انتها این مِیل به وظیفه و وطن‌پرستی تبدیل شده و پای خانواده وسط می‌آید و...
متن کامل را در روزنامه‌ی اینترنتی برداشت بلند بخوانید.
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.
