اولین بار که بعد از شش سال مطالعه و یادگیری قلم رو برداشتم تا اولین رمان رو بنویسم مدام دو دل بودم و شک داشتم که آیا هنوز وقتش رسیده یا نه؟ اصلا برای این کار ساخته شدم؟ آیا باز هم باید بخونم و یاد بگیرم و تمرین کنم؟ همه چیز داشت بد پیش می رفت تا اینکه به طور اتفاقی با این شعر در یوتیوب مواجه شدم. بعد شنیدنش، فقط نشستم و نوشتم و در طول شش ماهی که صرف نوشتن رمانم شد هر روز (منظورم واقعا هر روزه) این متن رو گوش می دادم. امیدوارم خوندنش، نویسنده نهفته و خفته درون شما رو بیدار کنه!
پس می خوای نویسنده بشی، ها؟
اگه کلمات از درونت بیشتر از هر چیز دیگه ای فوران نمی کنند، این کار رو نکن.
اگه کلمات بی اجازه از قلب و ذهن و دهان و وجودت بیرون نمیان، انجامش نده.
اگه قراره ساعت ها در جستجوی کلمات به صفحه کامپیوترت خیره بشی و یا روی ماشین تحریرت خم بشی، انجامش نده.
اگه به خاطر پول یا شهرت انجامش میدی، این کار رو نکن.
اگه این کار رو برای جلب توجه زن ها می کنی، انجامش نده.
اگه قراره بشینی و مدام از اول بنویسیش، انجامش نده.
اگه حتی فکر کردن بهش برات دشواره، انجامش نده.
اگه سعی می کنی شبیه کس دیگه ای بنویسی، بهتره فراموشش کنی.
اگه باید صبر کنی تا کلمات جاری بشن، پس منتظر بمون، اگه هیچوقت جاری نشدن، برو سراغ کار دیگه ای.
اگه ابتدا باید نوشته هات رو برای همسرت یا دوست دختر و دوست پسرت و یا پدر و مادر و هرکس دیگه ای بخونی، پس آماده نیستی.
خواهشا مثل خیلی از نویسنده های دیگه نباش، مثل هزاران نفر دیگه که اسم خودشون رو نویسنده گذاشتن نباش. لطفا خسته کننده و حوصله سربر و متظاهر نباش. خیلی خودخفن پندار نباش.
کتابخونه های دنیا خیلی وقته از این مدل آدم ها خسته شدن، تو دیگه بهشون اضافه نکن. این کار رو نکن.
مگه اینکه کلمات مثل موشک از روحت خارج شن، مگه اینکه ساکن بودن تو رو به جنون و دیوانگی و خودکشی بکشونه، در غیر اینصورت انجامش نده.
مگه اینکه خورشید تابان درونت، وجودت رو بسوزونه، در غیر این صورت این کار رو نکن.
وقتی زمان واقعیش فرا برسه و تو انتخاب شده باشی، خود به خود انجام میشه و جلوه میره تا اینکه بمیری یا حسش در درونت بمیره.
هیچ راهی به جز این وجود نداره.
و هرگز نداشته.
شعر: چارلز بوکوفسکی
مترجم: امیرحسین قاضی
آدرس کانال تلگرام: https://t.me/worldofnovels
