کاش

کاش سوراخ زمان، تاریخ زبانت را می گشود

کاش ذهنت را فشار میدادم- آنسان که طبیعت را شکنجه می کنند تا رازهای مبهم خویش را عیان کند

اما افسوس که فلسفه ناکام مانده لای پیچش گیسوانت

و جهان که مبتلا شده به استعاره ی مرموز لبانت

کاش در این ناکجا چشمی نبود

کاش تمام ستاره ها سوخته بود و نفرین فرشتگان خاک را پوسیده بود

کاش خدا آن شب را خوابیده بود یا نطفه اش را عقیم به فاضلاب سپرده بود

شاید بار امانتش! شاید جبرییل درونم! سرگشته ی جهان منبعث خاموش نگاهت نبود

شاید سی سال بیهوده!

اسیر مبتلا به انتظار نگاهت نبود.