"کلیشه بودن از چیزی که ثبت کرده‌اید نمی‌آید بلکه از چگونگی ثبت آن ناشی می‌شود."
-دیوید شومین-
دیوید شومین یک عکاس ۵۰ ساله با دغدغه‌های بشردوستانه و برگزار کننده کارگاههای عکاسی در سطح جهانی است که کتاب‌های او در رابطه با هنر و تکنیک عکاسی در دسته پر فروش‌ترین‌ها قرار دارد. او که ساکن ویکتوریا در کاناداست بیشتر اوقات خود را به عکاسی در هفت قاره جهان می‌پردازد. دیوید زمانی که در ماموریت به سر می‌برد به ثبت تصاویری سرشار از عزت و امید در کودکان و همچنین تصاویری از مردمی که مورد ظلم قرار گرفته‌اند برای سازمان‌های غیر دولتی تهیه می‌کند. او در خلق هنر محبوبش اشتیاق فراوانی به خرج می‌دهد و در عین حال تلاش می‌کند تا وقایع دنیای حقیقی را در پس تصویر نمایش دهد.
دیوید در چهارده سالگی عکاسی را شروع کرد اما هیچ‌گاه به عنوان یک حرفه به عکاسی دل نبست. در دانشگاه الهیات خواند و دست آخر سر از سالن‌های کمدی در آورد. اما عکاسی زمانی برای او اهمیت پیدا کرد که برای انجام یک ماموریت بشردوستانه عازم هائیتی شد. در آن زمان بود که دوربین برای او وسیله‌ای بیش از ثبت تصاویر بود، او تصمیم گرفت تا با دوربین خود صدایی برای افراد بی‌صدا باشد و داستان‌های آن‌ها را در قالب عکس روایت کند. او در مصاحبه با فوتو می‌گوید: «من فکر می‌کنم این مهم است که ما همدل باشیم و عکس‌های خوب می‌توانند این همدلی را بوجود بیاورند. من همچنین فکر می‌کنم مهم است که ما شاهد بی‌عدالتی هستیم و با قربانیان بی‌عدالتی ابراز همبستگی می‌کنیم و عکاسی می‌تواند این کارها را انجام دهد. همچنین عکس‌ها می‌توانند نمایان‌گر عزت، زیبایی و امید باشند و این مواردی است که هنگام مبارزه با بی‌عدالتی برای آن‌ها می‌جنگیم.»
دوید شومین در گذشته به عنوان یک استند‌آپ کمدین فعالیت می‌کرده و از این رو قدرت بالایی در برقراری ارتباط با افراد مختلف دارد؛ او با توجه به این توانایی آموزش‌های عکاسی را در قالب ماجراهایی از سفرهای خود، با طنز منحصر به فرد، در اختیار علاقمندان به عکاسی قرار می‌دهد. سفرهای دیوید او را به زمستان‌های روسیه و مغولستان، یك تابستان در آمازون و گذراندن وقت در میان عشایر در هیمالیای هند و کنیا شمالی کشانده است. او ماموریت‌هایی را در اکوادور، السالوادور، جمهوری دومینیکن، هائیتی، اتیوپی، مالاوی، رواندا، اوگاندا، بنگلادش و غیره انجام داده است و پروژه‌های شخصی را در مکان‌هایی مانند ایسلند، قطب جنوب، تونس، کوبا، ویتنام، کنیا و ایتالیا داشته است. در سفر هشت سال پیش دیوید به ایتالیا زمانی که مشغول عکاسی بود از دیواری با ارتفاع ده متر سقوط کرد و هر دو پای او دچار شکستگی شدید شد. او در مصاحبه خود گفته بود «دیگر مثل سابق نمی‌توانم قدم بردارم و همین ماجرا باعث شد که غواصی و عکاسی از زیر آب را شروع کنم؛ این کار انقدر لذت‌بخش است که حتی نمی‌توانم یک لحظه به نبودنش فکر کنم.»
شومین در رابطه با اهمیت عکس‌های رنگی و سیاه و سفید در راستای روایت داستان‌ها معتقد است «اگر رنگ تاثیر زیادی بر روی تصویر داشته باشد آن را نگه می‌دارم. اما اگر تصاویر قصد بازگو کردن حقیقتی را دارند که حضور رنگ‌ها باعث ایجاد گسستگی در انتقال این مفهوم می‌شود، سیاه و سفید را ترجیح می‌دهم». دیوید کار خود را با عکس سیاه و سفید شروع کرده و از الگوهای خود در عکاسی از سباستیو سالگادو (Sebastiao Salgado) نام می‌برد.
دیوید شومین در مقاله‌های خود عکاسان جوان را به فراگیری هرچه بیشتر ترغیب می‌کند. او اعتقاد دارد که عکاس باید بر دوربین مسلط شود و دچار وسواس ابزار و تکنولوژی نشود و بجای اینکه دائم در حال تعویض و ارتقا ابزارهای خود باشد باید عکاسی و ذهنیت عکاس را ارتقا دهد. او همچنین مطالعه کتاب‌های مفید به اعزای مجله‌های تبلیغاتی که تنها هدفشان فروش ابزار بیشتر است را به علاقمندان عکاسی توصیه می‌کند. شرکت در کارگاههای افرادی که کار آن‌ها را دوست دارید و برای آن‌ها احترام قائل هستید به علاقمندان عکاسی کمک می‌کند تا خود را به چالش بکشند و قابلیت‌های خود را ارتقا دهند. اما مهمترین نکته برای دیوید شومین، روایت داستان است. او اعتقاد دارد عکاس موفق قبل از هرکار باید یاد بگیرد تا راوی خوبی برای داستان اثر باشد.
درباره ی رالف والدو امرسون اینجا بخوانید
5 نکته جالب درباره ی پیکاسو را اینجا بخوانید
درباره ی مارسل دوشان اینجا بخوانی
درباره ی ون‌گوگ اینجا بخوانید
گردآوری و ترجمه: علیرضا محسنی
برای خواندن مطالب بیشتر پیرامون دنیای هنر به وبسایت www.artunity.art مراجعه کنید.
منبع:allaboutphoto.com - davidduchemin.com - medium.com
