یکی از مکانیزم های دفاعیم هواس پرتی هست. وقتی شرایط میخواد جدی بشه و نیاز داره کسی که جدی هست شروع به انجام کارها بکن من شروع به پرت کردن هواس خودم میکنم. خیلی بی منطق. مثلا چی؟ مثلا تایم استفاده از گوشیم بشدت زیاد میشه. تبدیل میشم به یک consume کننده - مصرف گر - بدون اینکه هیچ نیازی به مصرف این حد از اطلاعات داشته باشم. بعدشم که خیلی سریع وارد چرخه خود تخریبی میشیم. گوشی دستته و مدان خودت و میکوبی که چرا اینقدر گوشی دستته؟! یا مثلا تایم خوابم بیشتر میشه. یه جورایی از هر فرصتی برای خواب و استراحت استفاده میکنم. خودم و میزنم به خواب. دلیل همه اینا نه تنبلی نه استرس. من نمیدونم چطور و از کجا باید شروع کنم!
خوب هیچکس نمیدونه. تو فقط باید شروع کنی. چجوری شروع کردن و از کجا شروع کردن و فراموش کن. اینا همشون برمیگرده به اینکه میخوای حتما اگر کاری انجام دادی بهترین باشی. ولی تو فقط میخوای انجام بدی. از همونجایی که هستی شروع کن. و هر روز شروع کن. از همینجایی که هستی.
وقتی شروع نمیکنی اعتمادت به خودت رو از دست میدی. افکار منفی پر رنگ تر میشن چون تو بهشون این قدرت رو دادی. مامانم دیروز بهم گفت " فکر نکن انجام بده " خدا میدون چند بار این حرف و بهم زده. خدا میدون چند بار این حرف و به خودم گفتم. عوض فکر کردن فقط انجام بده. هر روز انجام بده. نه اینکه بخوای همه رو امروز انجام بدی و فردا خسته و کوفته بیافتی. یا فردا نتونی مثل امروزت انجام بدی دوباره بهانه خود کوبشی بدی دست خودت. پس انجام بده و به نتیجه فکر نکن.
برو جلو.
قرار نبود من این نوشته رو با شما شییر کنم. بیشتر برای خودم مینوشتم. میخواستم یکم آروم تر شم. میخواستم کمی به افکارم نظم بدم. ولی اینم شییر میکنم. شما هم عادت کنین که گاهی نوشته های آبکی هم از من بخونین.
راستی یه پیش نویس دارم واسه قسمت محاجرت به تهرانم. همین امروز فردا اونم میزارم اینجا. یه جورایی درخواست همفکری از شماست. بیاین یکم از خودتون بگین. بیاین هرچی هست و نیشت رو بریزیم وسط دایره.
مراقبت.
