داشتم فکر میکردم که دلتنگی عجیب‌ترین و مزخرف‌ترین حس دنیاست. مثل کَنه می‌چسبه بهت و ازت دست نمی‌کشه. نمی‌تونی بیانش کنی. گفتنش بی فایدست! اصلا چی می‌خوای بگی؟ دلتنگ فلانی‌ام؟ از یه جایی به بعد اطرافیانت خسته میشن از شنیدن این حرف تکراری.
کسی کاری نمیتونه کنه برات.
تنها جایی که می‌بینیش، توی قسمت بازدید کننده‌های Status واتس‌اپه. توی اینستاگرام هیچوقت نداشتین همو و فقط تویی که بلدی چجوری استوری یه مخاطب رو ببینی بدون اینکه متوجه بشه. خنده‌هاش رو می‌بینی و می‌دونی فراموشت کرده. حتی حس میکنی ازت متنفره. جدا چجوری دلتنگ نمیشه؟
دیشب یه دوستی که خانم هست، عکسم رو توی واتس اپ دید و برام نوشت "تو چنین چرا جذابی"؟ خندیدم و گفتم "لطف داری ولی جذابیتی که تهش تنهایی باشه، به درد نمیخوره".
گفت "باورم نمیشه یکی با شرایط تو تنها زندگی کنه و تنها باشه"!
گفتم "همه بعد از یه مدت میرن و میگن جز خوبی و احترام چیزی ازت ندیدم. نمیخوام"!
گفت: "خوبیِ زیاد دل آدما رو میزنه"!
جدا چرا ما آدما اینطوری هستیم؟ روی ما خاورمیانه‌ای‌ها اونقدر فشار روحی و روانی هست، چرا از خوبی زیاد دلمون زده میشه؟ چرا خودمون رو لایق محبت و احترام نمی‌بینیم؟ چمون شده؟
