موهام دیگه داره خیلی بلند میشه !
یه جورایی حد وسطه ٬ نه اونقدر بلنده که قاطی مو بلندا رام بدن ٬ نه اونقدر کوتاهه که خودمو بین مو قشنگا جا بزنم !!
همیشه همین بودم ! همیشه میون این حد وسط گیر کردم ! از مدل موهام بگیر تا سبک زندگیم !
من یه ماشین خوب سوار میشم و ساعتی که دستم می کنم و عطری که می زنم جزو گرون قیمت هاست!
ولی خودم خوب می دونم دارم ادای پولدارا رو در میارم !
دارم خودمو به زور لای مرفهین بی درد جا می کنم !
خودم خوب میدونم که با ماشین اجاره ایم چقدر رانندگی کردم تا بتونم عطر اورجینالم رو با یه ذره قیمت پایین تر بخرم ! یا خودم خوب می دونم چقدر وقت و انرژیمو گذاشتم تا به هدفم ینی اون ساعت برسم !
چرا ؟ چرا من نه پولدارم نه فقیر ؟ چرا من از دید یکی پولدار به نظر میام و از دید یکی دیگه فقیری ام که با سیلی صورتشو سرخ نگه داشته !
نا شکری نمی کنما ! نه ٬ اصلا ... هر روز شکر گذارم اما یه روزایی برقرار نیستم عزیز !
یه روزایی گیر می کنم تو این حد وسطیم ٬ گیر می کنم تو این معمولی بودنم !
شاید دنیا داره یه سمتی میره که ما معمولیا خاص باشیم !
اونایی خاص باشن که موهاشون نه بلنده نه کوتاه !
شاید یه روزی از همین روزا تو کوچه ی ما هم عروسی بشه !
اما نمی دونم اون روز چی کمه ! انگار تو این دنیا همیشه یه چیزی باید کم باشه !
انگار همه دچاریم ! انگار همه با داشته هامون داریم میدوئیم دنبال نداشته هامون !
سی سالگیم پر شده و من هنوز نمی دونم چرا !؟ هر چی هم جلو تر میرم ٬ چرا های تو سرم زیاد تر میشه !
خلاصه رفیقِ معمولی که نمی دونم زنی یا مرد ؟!؟ پیری یا تو دوران اوج جوانی به سر می بری ؟!؟
هر چی که هست ٬ از منِ معمولیِ حد وسطِ سی ساله چیزی در نمیاد ٬ جز اینکه ؛
{ در حال حاضر پیر ترین سنی هستیم که تا به الان داشتیم و در عین حال هم در جوان ترین حالت ممکن به سر می بریم ! }
زمستان ۱۳۹۹
