این طور نیست که هر کسب و کار کوچکی در نهایت به اندازه یک کسب و کار بزرگ رشد کند. برخی از کسب و کارها حتی اگر سال ها هم فعالیت داشته باشند، باز در مقیاس کوچک مناسب هستند. حوزه فعالیت آن ها به جامعه محلی و میزان سودی که ایجاد می کنند، برای مالکان کسب و کار کوچک کافی و رضایت بخش است.
اما ویژگی های انحصاری کسب و کار های کوچک چیست؟ آن ها چگونه از کسب و کار های بزرگ تر متمایز می شوند؟ یک کسب و کار خرد یا کوچک یک شرکت مستقل یا خصوصی است که دارای کارکنان کمتری نسبت به سایر کسب و کار ها در یک صنعت خاص است. به طور کلی، شما می توانید یک کسب و کار کوچک را با کمتر از 500 کارمند تعریف کنید (البته در صنایع و منابع مختلف سقف متفاوتی در نظر می گیرند).
از آنجایی که این کسب و کار ها نسبت به مشاغل بزرگ درامد کمتری تولید می کنند، در بسیاری از کشور ها منابع حمایتی دولتی برای یک کسب و کار کوچک بیشتر است. همچنین، به دلیل اینکه فعالیت کسب و کارهای کوچک محلی است، بهتر می توانند محصولات یا خدمات تخصصی را متناسب با نیازهای جامعه محلی خود عرضه کنند.
می توان کسب و کار های کوچک را با ویژگی های به خصوصی شناسایی کرد که در ادامه به بیان آن ها خواهیم پرداخت.
به عنوان یک حالت کلی، درآمد کسب و کار های کوچک کمتر از کسب و کار های بزرگ تر است، به طوری که اداره کسب و کار کوچک در ایالات متحده، این مشاغل را به عنوان شرکت هایی طبقه بندی می کند که بسته به نوع کسب و کار، کمتر از مقدار مشخصی درآمد دارند. حداکثر درآمد در نظر گرفته شده برای تعیین مشاغل کوچک در این کشور 21.5 میلیون دلار در سال برای حوزه کسب و کار های خدماتی تعیین شده است.
البته اشتباه برداشت نشود! لزوماً درآمد کمتر به سودآوری کمتر منجر نمی شود. کسب و کار های کوچک اصولاً تمایل به سرمایه گذاری در دارایی های ثابت دارند و اکثر کسب و کارهای کوچک راه اندازی شده مالکیت امکانات و تجهیزات خود را دارند. این عامل در کنار عوامل دیگر، به کاهش هزینه ها نسبت به کسب و کارهای بزرگ تر کمک می کند.
کسب و کارهای کوچک نسبت به شرکت های بزرگ تر، مجموعه کوچک تری از کارکنان را استخدام می کنند، در حدی که کوچک ترین اندازه از کسب و کارهای خرد، افراد به صورت تک نفره و منفرد یا تیم های چند نفره اداره می شوند.
در مورد کسب و کار های کوچک با اندازه های بزرگ تر تعداد کارکنان می تواند تا صد نفر (حتی 500 نفر) هم باشد، که البته به نوع کسب و کار بستگی دارد. این تعداد باز هم نسبت به کسب و کار های بزرگ که می توانند تا ده ها هزار نفر هم کارمند و کارگر داشته باشند، قابل مقایسه نیست.
در کسب و کار های کوچک، کارمندان متخصص معمولاً تعداد کمی هستند یا حتی هیچ کارمند متخصصی جز خود مالک وجود ندارد. اکثر کسب و کارهای کوچک متخصصان را برای انجام وظایف خاص استخدام نمی کنند، که بیشترین دلیل آن محدودیت بودجه است. افراد با تخصص های انحصاری حقوق بیشتری می گیرند!
معمولاً در این کسب و کار ها کارکنان باید در چند حوزه محدود به فعالیت بپردازند. اکثراً ماهرترین فرد در کسب و کار خود مالک آن است (به خصوص در کسب و کار های کوچک با چند نفر محدود کارمند) و عملیات تخصصی در حوزه های دیگر مانند حسابداری و مسائل حقوقی معمولاً به فرد دیگری می شود.
معمولاً مالکان کسب و کار های کوچک مثل کارگاه های کوچک با چند کارگر از این می ترسند که مبادا مهارت و فن خاصی که برای تولید محصول خود دارند توسط کارکنان مختصص شناسایی شده و از انحصار خودشان خارج شود.
کسب و کارهای کوچک در مقایسه با کسب و کارهای بزرگ تر، در حوزه بسیار کوچک تری خدمات و محصولات خود را ارائه می کنند. بازار هدف در کوچک ترین اندازه از کسب و کارهای خرد جوامع خاص و محدود هستند. مثلاً حتماً در یک سفر به یک روستای دورافتاده مغازه ای کوچک را دیده باشید که بیشتر از 10 خانوار اطراف خود مشتری ندارد.
اصلاً یکی از دلایل نام گذاری آن ها، به دلیل همین محدوده تجاری کوچک است که این شرکت ها را از خدمات رسانی به مناطق بسیار بزرگ تر از یک منطقه محلی باز می دارد. زیرا توسعه بیشتر از این باعث افزایش مقیاس عملیاتی یک کسب و کار کوچک شده و می تواند آن را به طبقه بندی جدیدی سوق دهد که دیگر کسب و کار کوچک در نظر گرفته نمی شود.
ساختار سازمانی در شرکت های سهامی و بزرگ برای عملیات موجود در کسب و کار های کوچک مناسب نیست. به همین دلیل است که کسب و کارهای کوچک ترجیح می دهند به عنوان شرکت های انفرادی، تضامنی یا شرکت های با مسئولیت محدود سازماندهی شوند.
این ساختارهای پیکربندی باعث می شود که بالاترین میزان کنترل مدیریتی برای صاحبان کسب و کار فراهم شود و در عین حال مشکلات و هزینه های تاسیس، ثبت و عملیاتی کسب و کار را به حداقل برساند. در بعضی از این کسب و کار ها معمولاً مالکان مالیات خود را ثبت نمی کنند. در عوض، آن ها درآمد و هزینه های کسب و کار را در اظهارنامه مالیاتی شخصی خود گزارش می دهند.
همان طور که پیش تر هم گفتیم، یک کسب و کار کوچک، فقط در یک منطقه محدود یافت می شود. به عنوان مثال، این شرکت ها به احتمال زیاد در چند استان، ایالت یا کشور مراکز فروش ندارند. تعداد زیادی از کسب و کارهای کوچک تنها شامل یک دفتر، فروشگاه خرده فروشی یا مرکز خدمات هستند.
حتی این امکان وجود دارد که یک کسب و کار کوچک را خارج از یک مکان و بدون هیچ گونه امکانات شرکتی راه اندازی کرد، مثل فروشنده های میوه و سبزیجات که با وانت شخصی خود به صورت سیار به فروش می پردازند!
البته این محدودیت مکانی در مورد بعضی از کسب و کار های خرد مثل کسب و کار های حوزه مجازی صدق نمی کند.
به جز کسب و کار های فعال در حوزه فناوری اطلاعات، بقیه کسب و کار های کوچک معمولاً کارکنان متخصص در فناوری اطلاعات محدودی دارند. اکثر کسب و کارهای کوچک فقط یک کارمند دارند که تمام وظایف مرتبط با فناوری اطلاعات را انجام می دهد.
در بیشترین حالت تعداد کارمندان در موقعیت های مرتبط با فناوری اطلاعات معمولاً حداکثر چند نفر است. با توجه به عدم نیاز به عملیات پیچیده، کارکنان فناوری اطلاعات معمولاً مهارت های محدودی دارند و بسیاری از وظایف و مهارت ها را در حین کار یاد می گیرند.
کسب و کارهای کوچک می توانند محصولات و خدماتی را به اجتماع ارائه دهند که یک تقاضا یا نیاز خاص را هدف قرار می دهد. ساختارهای این کسب و کارها بر قابلیت های عملیات تجاری، تعهدات و مالکیت آن ها تأثیر می گذارد. شما با درک انواع مختلف کسب و کارهای کوچک می توانید در ایجاد ساختار مناسب برای شرکت خود کمک بگیرید. در این بخش به انواع مختلف آن می پردازیم.
ساختار یک کسب و کار کوچک در تعیین محدودیت های عملیاتی، مسئولیت های حقوقی و مسائل این چنینی اهمیت فراوانی دارد. ساختارهای کسب و کار مشخص می کند که چند نفر می توانند صاحب کسب و کار باشند، چه کسانی مسئول هستند و چه مالیات هایی اعمال می شود.
قبل از ثبت و تأسیس یک کسب و کار کوچک، لازم است هدف کسب و کار را مشخص کنید و با یک مشاور امور حقوقی و مالیاتی مشورت کنید تا بهترین ساختار را برای کسب و کار کوچک خود انتخاب کنید. در ادامه این مطلب به رایج ترین ساختار های کسب و کار های کوچک می پردازیم
یک کسب و کار کوچک با مالکیت انفرادی (به انگلیسی: Sole Proprietors) متعلق به یک شخص واحد است که مسئول کلیه معاملات تجاری، بدهی ها و دعاوی را بر عهده دارد. دارایی های شخصی و دارایی های تجاری مالک قابل تفکیک نیست، بنابراین مالکان این نوع کسب و کار های کوچک اظهار نامه های مالیاتی را تحت عنوان مالیات شخصی ثبت می کنند.
کسب و کار های کوچک زیادی هستند که تنها یک کارمند دارند که همان مالک آن ها است. بسته به الزامات دولتی در مورد محصولات یا خدمات تجاری، یک مالک انفرادی ممکن است کسب و کار خود را ثبت نکند. متخصصان آزاد مانند طراحان وب، کپی رایترها، تنظیم کنندگان و آموزش دهندگان موسیقی یا مشاوران از جمله کسانی هستند که توانند کسب و کار خود را با مالکیت انفرادی در نظر بگیرند.
شرکت تضامنی (به انگلیسی: General Partnership) دو یا چند مالک دارد که مسئول تمام جنبه های مالی و حقوقی فعالیت تجاری خود هستند. در شرکت تضامنی، مسئولیت صاحبان کسب و کار کوچک به طور مساوی تقسیم می شود، اما ممکن است بر اساس شرایط اساس نامه میزان سرمایه، سهام و درآمدهای متفاوتی داشته باشند.
این شکل از شراکت می تواند برای مثلاً پزشکان یا وکلا مفید باشد. از آنجایی که این مشاغل کوچک چندین مالک دارند، ممکن است درخواست و دریافت وام های تجاری برای آن ها آسان تر باشد.
شرکت تضامنی مختلط (به انگلیسی: Limited Partnership) مانند شرکت های تضامنی دو یا چند مالک دارند، در حالی که مسئولیت های مالی و قانونی بین شرکا در اساس نامه تقسیم می شود. شرکای ضامن در قبال معاملات تجاری و امور حقوقی، همراه با عملیات روزانه کسب و کار کوچک مسئولیت دارند.
اما، شرکای سهامی کسانی هستند که سرمایه گذاری کرده اند و مسئولیت آنان تا میزان همان سرمایه آن ها در شرکت است و مازاد بر سرمایه خود مسئولیت و تعهدی ندارند. مزیت شرکت های تضامنی مختلط این است مسئولیت را در موارد قصور به یک فرد محدود می کند و نه کل کسب و کار.
کسب و کار های مسئولیت محدود (به انگلیسی: Limited Liability) به مالکان خود اجازه می دهد تا اموال شخصی خود را در معرض خطر قرار ندهند، زیرا شخصاً در قبال معاملات تجاری مسئولیتی ندارند. این نوع ساختار کسب و کار کوچک می تواند اشکال عمومی یا محدودی از شراکت داشته باشد.
همان طور که از اسم سازمان های غیر انتفاعی (به انگلیسی: Non-profit Organizations) مشخص است، درامد آن ها صرف بودجه توسعه شرکت و سایر هزینه های عملیاتی می شود. هدف این کسب و کارها حمایت کردن از بخش مشخصی از جامعه محلی خود است.
هدف مالکان کسب و کار کوچک در راه اندازی یک سازمان غیرانتفاعی، ایجاد شبکه ای از اهداکنندگان یا حامیان مالی برای کمک به پروژه های توسعه، آموزشی و حمایتی برای عموم جامعه است. از آنجایی که این نوع کسب و کار کوچک سودی به دست نمی آورد، می توانند از معافیت های مالیاتی بهره مند شوند.
بزرگ ترین نوع سازمان های تجاری برای کسب و کار های کوچک شرکت سهامی خاص (Privately Held Company) است. در این نوع کسب و کار شخصیت حقوقی شرکت سهامی، مستقل از مالکان آن است و بسیاری از امتیازات و حقوق و تعهدات یک شخصیت حقیقی را دارد. در شرکت های سهامی سهامداران و مدیران به دو گروه مجزا تقسیم می شوند. سهامداران اعضای هیئت مدیره را انتخاب می کنند و این اعضا هم مسئول انتخاب مدیران هستند.
در این مقاله به بیان ویژگی های کلی و ساختار های تشکیلاتی در کسب و کار های کوچک پرداختیم. مهم ترین ویژگی کسب و کار های کوچک اندازه آن ها و تعداد کار کنان آن ها است. از نظر محدوده جغرافیایی در محدوده کوچک تری قرار دارند و تعداد شعب آن ها در چند استان و کشور نمی تواند گسترده باشد.
در پایان باید بیان کنیم که این نوع کسب و کار ها طیف وسیعی را به خود اختصاص می دهند و هر شخصی از یک دکه دار کوچک در یک جاده فرعی محلی گرفته تا شرکت هایی با صدها کارمند و کارگر را در بر می گیرد.
دارایی ثابت چیست؟
دارایی ثابت، یا دارایی های که عمر طولانی دارند، شامل ملک، ماشین آلات و تجهیزات، اصطلاحی است که در حسابداری دارایی ها استفاده می شود. ممکن است این دارایی ها به راحتی به وجه نقد تبدیل نشوند. دارایی‌های ثابت با دارایی‌های جاری مانند پول نقد یا حساب‌های بانکی متفاوت است.
آیا لزوماً سود آوری کسب و کار های کوچک کمتر از کسب و کار های بزرگ است؟
خیر! سود آوری یک کسب و کار کوچک می تواند از هر نوع کسب و کار دیگری بیشتر باشد. اما به دلیل اینکه میزان سرمایه گذاری انجام شده در این کسب و کار ها کمتر است، میزان درامد آن ها هم کمتر می شود. ولی به نسبت میزان سرمایه گذاری می تواند نرخ سود بالاتری ارائه دهد.
