باسمه تعالی
◇ دانستن کافی نیست، باید به دانسته‌ی خود عمل کنید.
🖊ناپلئون هیل [نویسنده]
توی یک تحقیق ، از افرادی سالخورده که در خانه‌ی سالمندان زندگی می کردند و احتمالا روز ها و ماه های آخر عمر خود را پشت سر می گذاشتند ، یک سوال کلیدی پرسیده شد ؛
اینکه بزرگ‌ترین حسرت زندگی‌شان چه بوده است؟!
جواب های متنوعی به این سوال داده شد ولی جوابی که بیشتر از همه تکرار شد و در صحبت های آنها دیده می شد ، این بود که حسرت کار های نکرده را می خوریم.
شاید قبل از این پاسخ ، انتظار داشتیم که جواب این باشد که در زندگی‌مان کاش فلان اشتباه را مرتکب نمی شدیم و یا چرا فلان کار را کردیم ولی این پاسخ داده نشد. ما انسان ها ، بعدتر ها شاید با کار اشتباهی که انجام داده‌ایم کنار بیاییم و یا آن را بگذاریم پای ضعف ها و شرایط و مسائل دیگر و توجیهی برای آن پیدا کنیم ولی چیزی که حسرتش تا مغز استخوان‌مان فرو می رود و بیرون نمی آید ، این است که فلان جا و فلان زمان ، کاری را می توانستم بکنم ، حرفی را می توانستم بزنم ، قدمی را می شد بردارم ، تصمیمی را می شد بگیرم ولی جلوی خودم را گرفتم ، شهامت انجامش را و یا گفتنش را پیدا نکردم و این باعث شد که هرگز متوجه نشوم که آیا اگر آن کار را می‌کردم ، اگر آن حرف را می زدم ، اگر آن تصمیم مهم را می‌گرفتم ، آیا زندگی‌ام متفاوت‌تر از الانم نبود ؟! آیا به آن هدف مورد علاقه‌ام ، نمی رسیدم؟!
آن افراد سالخورده ، یک خروار سال و عمر و زندگی را پشت سر گذاشته بودند و دیگر آینده ای برای خود متصور نبودند تا بخواهند برای آن رویاپردازی کنند ، پس احتمالا تصویری که آنها از حسرت خود دادند ، بسیار به واقعیت نزدیک باشد ، اینکه ما بعدتر ها ، حسرت این را خواهیم خورد که چرا فلان کار را نکردم.
نکته‌ای که دوست دارم به آن توجه کنیم این است که دانستن چیزی ، به معنای این نیست که ما آن را حتما انجام می دهیم. دانستن اینکه مسواک زدن خوب است یا ورزش کردن برای سلامتی ضروری است و یا کتاب خواندن مفید است ، باعث نمی شود که ما در زندگی خود به آنها عمل کنیم. چیزی فراتر از دانستن لازم است تا ما را مجاب کند تا دست به عمل بزنیم و آن کار ها را انجام بدهیم.
راه حل اول ، باور داشتن است. باور چیزی فراتر از دانستن است. یعنی عمیقا به این نتیجه برسیم که اگر مسواک نزنم ، ورزش نکنم و یا کتاب نخوانم ، زندگی‌ام دچار مشکل خواهد کرد و این باور عمیق ، ما را مجبور به انجام این‌کار ها کند.
راه حل دوم ، ساختن عادت است. در صورتی که بتوانیم دانسته ای را آهسته آهسته تبدیل به عادت کنیم ، آنگاه جای امیدواری وجود دارد که این فرایند ادامه پیدا کند.
