چند وقت پیش یه ویدئو از سحر دولت شاهی دیدم که تو یه مصاحبه گفت نقطه عطف زندگیش جایی بود که هیچ چیز برای از دست دادن نداشت و ...
فک کنم تو یه سنی ممکنه آدم بزنه به سیم آخر ، تمام داشته هاشو نادیده بگیره و بزنه خراب کنه همه چیو...
الان برای من اون نقطه از زندگیه:
1- از کاری که بلد بودمو و پول در می آوردم و هنوزم کلی ازم می خوان که بمونم دارم می زنم بیرون که مثلا ببینم اصن من کی ام ،چی ام ،چی می خوام!!
2- من بچه ننه و بابایی می خوام برم یه مدت تنها تو طبیعت زندگی کنم.
3- عشق رو بقچه پیچش کردم و گوشه قلبم گذاشتم( بهتره همون جا بمونه می ترسم بیارمش بیرون هر چی که ازش باقی مونده رو به گند بکشه)
ممکنه ته همه اینا خوب نباشه ، ممکنه خانواده ام از من ناراحت شن که می خوام تنها باشم ولی خب سعی می کنم تعاملاتی داشته باشم و اینکه الان فک می کنم برای اولین بار تو زندگیم خودم از همه مهمترم.
شاید بی پولی در انتظارم باشه که برام وحشتناکه ، به هر حال تجربه ثابت کرده هر جا ترمز خودمو تو کار نکشیدم مریضی باعث شده به خودم استراحت بدم پس فک کنم لازمه این وقفه ،حتی اگه بعدش مجبور شدم یکم سطح توقعمو بیارم پایین.
در مورد عشق ولی این بهترین تصمیمه ، یه وقتایی یه چیز ارزشمند رو که کلی از عمرت با جون و دل ازش محافظت کردی و کلی جنگیدی بهتره بزاریش تو گاو صندوقت و فقط خیالت راحت باشه جاش امنه( تا ابد که نمی شه جنگید )
