ناتوانی در پذیرش یک لطف یا حسن نیت، اشتباهی بزرگ است که در حال رایج‌تر شدن است. امروز چت‌جی‌پی‌تی در حال پیشبرد این ایده است که می‌تواند برای شما بنویسد. و نگارش دیجیتالی بسیار راحت‌تر است از متن خطی. با این حال به‌نظر می‌رسد که آن حس و حال طبیعی وجود ندارد.
این‌طور نیست که افراد، خود زمان کافی برای نوشتن یک متن «تشکر» نداشته باشند. مسئله این‌جاست که نمی‌خواهند وظیفه یا رابطه خود را پذیرا باشند.
به حداقل رساندن لطف و کمک، در تضاد با توجه به وجود دیگران، راه آسانی برای متمرکز ماندن بر صداهای در سر خود است.
فرهنگ جمعی ما به این نتیجه رسیده است که «درخواست کمک» اغلب به پاسخی مثبت منتهی می‌شود. تلاشی که در سمت فرد کمک‌کننده اتفاق می‌افتد؛ چرا که او به‌دنبال برقراری ارتباط است. وقتی مخاطب کمک، کمک را ناچیز تصور کرده یا در قدردانی کوتاهی کند، در حقیقت رابطه‌ای که نساخته هیچ، بلکه فاصله نیز انداخته است.
این حقیقت که قدردانی نیازمند تلاش اندکی است، آن را برجسته‌تر نیز می‌کند.
به عنوان مثالی کوچک، اگر کسی هنگام رانندگی به شما راه دهد، یک سر یا دست تکان دادن هزینه‌ای برای شما نخواهد داشت. با این حال، گاهی اوقات پذیرش چیزی که بر عهده ما بوده راحت‌تر است.
ناتوانی ما در پذیرش لطف و محبتی که دریافت کرده‌ایم، کار را برای نفر بعدی نیز دشوارتر می‌کند. اگر رابطه‌ای در کار نیست، چرا خودخواه نباشم؟
از بین رفتن نزاکت در مقابل خودکامگی.
معجزه یک سپاس‌گزاری صادقانه، در این است که دو طرف از آن سود می‌برند.
لینک مرجع: https://seths.blog/2023/10/no-thank-you/
