اخیرا گزارشی از اکونومیست برای رسانه بازاروما ترجمه کردم. گزارشی درباره وضعیت ساعات کاری در چین. وقتی مرکز ملی آمار چین اعلام کرد که کارکنان چینی در ماه آپریل به طور میانگین 48.8 ساعت کار کردند، این مرکز مورد تمسخر قرار گرفت. یک کاربر شبکه اجتماعی weibo (پلتفرمی شبیه توییتر) نوشت که این اعداد و ارقام شامل کارکنان دولتی هم می‌شود. او می‌گفت که سعی کنید صرفا میانگین ساعات کاری بخش خصوصی را محسابه کنید.کاربر دیگری نوشت که نیازی به شمارش نیست. صرفا به چراغ‌های روشن ساختمان‌های اداری در شب نگاه کنید.
هر چند که این میانگین ممکن است برای نیتیزن‌ها (ترکیب کلمه سیتیزن به‌معنی شهروند و اینترنت) کم به نظر برسد، میانگین ساعت کار یک هفته از ماه اپریل به بالاترین حد ۲۰ سال اخیر رسیده است. مرکز آمار چین دادهها را به‌صورت سالانه جمع آوری کرده است. این مرکز در سال ۲۰۱۸ شروع به جمع‌آوری ساعات ماهانه نیز کرد. دادهها نشان می‌دهد که ساعات کاری در ابتدای همه‌گیری کویید ۱۹ افت شدیدی داشت. اما در ۵ سال گذشته، ساعت کاری چینی‌ها در اکثر هفته‌ها بسیار بیشتر از سایر کشورها بود.
مقایسه ساعات کاری در سراسر کشور دشوار است؛ چرا که ساعات کاری اغلب به شکل‌های مخلتفی محاسبه می‌شود. مثلا در نظر گرفتن یا نگرفتن میانگین ساعات کاری کارکنان پاره وقت. با این حال، به نظر می‌رسد چینی‌ها بیشتر از سایر ملت‌ها کار می‌کنند. زمانی که سازمان بین‌المللی کار سازمان ملل رتبه‌بندی کشورها را بر اساس ساعات کاری هفتگی به روز کرد، چین جز دهک اول بود.
«مدتهاست که کارکنان جوان چینی از سیستم ۹۹۶ شکایت دارند. این سیستم یعنی شش روز کار در هفته از ساعت ۹ صبح تا ۹ شب بدون اضافه کار.»
کارکنان جوان چینی اصطلاح آکادمیک neijuan را از کلمه انگلیسی involution اقتباس کردند که برای توصیف وضعیتی به کار می‌رود که تلاش و کوشش بیشتر منجر به نتیجه نمی‌شود. بسیاری از آنها به خاطر کار سخت‌تر احساس فشار می‌کنند اما کیفیت زندگی آنها بهتر نمی‌شود. این در حالیست که والدینشان از رونق اقتصادی یا رفاه مادی لذت می‌برند. آنها احساس می‌کنند که دارند در زندگی در جا می‌زنند.
قانون کار در کشور چین تصریح می‌کند که افراد نباید بیش از ۸ ساعت در روز و ۴۴ ساعت در هفته کار کنند. اما اضافه کاری بیش از حد به امر معمولی بدل شده است.
روزنامه وابسته به دولت Legal Daily دو دلیل را برای این موضوع مطرح می کند: نادانی شرکت‌ها از این قانون و اعمال نشدن یا همان ضعف اجرایی قانون. اتحادیه‌های کارگری در چین نفوذ کمی دارند و مجبورند که به فدراسیون اتحادیه های کارگری تحت کنترل دولت وابسته باشند. این اتحادیه‌ها به جای کارکنان طرفدار مقامات رسمی و روسا هستند.
البته اخیرا کارکنان دلایلی برای امیدواری دارند. سال گذشته دادگاهی در پکن مصوب کرد که رصد و پاسخ دادن به پیام‌های مربوط به کار در پلتفرم وی چت خارج از ساعات کاری معمولی، اضافه کاری نامرئی به حساب می آید. دادگاه کارفرما را به پرداخت ۳۰ هزار یوآن معادل ۴۱۶۰ دلار محکوم کرد.
ماه گذشته، مقاله‌ای در China Daily، بلندگوی انگلیسی زبان حزب کمونیست، خواستار تنظیم مقررات اضافه کاری نامرئی شد و گفت که این کار به حق استراحت کارگران تجاوز می‌کند.
اما کم شدن نیروی کار به این معنی است که چین باید دریابد که چگونه از کارکنانش فشار بیشتری بیاورد. شی جین پینگ، مقام عالی چین می‌تواند با اعتماد بیشتر به بخش خصوصی و دادن آزادی بیشتر به مردمش، بهره‌وری را افزایش دهد. هر چند نشانه‌های کمی از این اتفاق وجود دارد.
