تصور کنید سیاره‌ای وجود داشت که سطحش از جیوه پوشیده شده بود. از قضا به خاطر اندازه‌ی کوچکی که داشت همه به یاد اخترک ب۶۱۲ می افتادند و جای شازده کوچولو را خالی می‌دیدند. آن‌وقت لازم نبود کسی نگران بائوباب‌ها باشد، چون چگالی جیوه به اندازه‌ای بود که اجازه نمی‌داد هیچ گیاهی بیش از اندازه رشد کند.
سطح براق جیوه باعث می‌شد از غروب خورشید بیشتر لذت ببریم. گل سرخ شازده کوچولو هم می‌بایست ماسک تنفسی میزد تا بخارهای جیوه به‌اش آسیب نرساند. قورباغه‌ای هم در برکه‌ی جیوه‌ای می‌انداختیم تا برای خودش شنا کند. چهارتا پایه‌ی چوبی هم قد علم می‌کردند تا خانه‌ای رویش بسازیم.
با همه‌ی این‌ها خیلی عجیب نبود اگر آتش‌فشان‌ها هم شکل مکعبی داشتند. شازده کوچولو می‌توانست با احتیاط روی جیوه راه برود بدون اینکه غرق شود. آن‌وقت باز هم از آتش‌فشان‌ها به عنوان صندلی استفاده می‌کرد.
