-از قیاس کردن خودم با همه کس و همه چیز و دارایی های شخصیتی و مالی و خانوادگی و فکری دیگران خسته ام.
دلخواه آنم که در ها را به روی خود ببندم و به جای پرداختن به انسان های دور و نزدیک خودم ، فقط به خودم بپردازم .
من هیچکس نیستم ؛ هیچکس به غیر خودم .
من هیچ نیستم به غیر از امکان و ظرفیت خودم .
من محدود ام ، محدود به فردیت خودم و هیچ لحظه و هیچگاه ، این را از دست نخواهم داد .
دلم میخواهد خلوت شوم ، پر از آرامش ، دور از سر و صدا و هیاهو و غوغا .
آری ، دلزده ام از برانگیختگی اراده .
از چیز هایی که مرا مدام تحریک به شدن های بیشتر میکنند و از آنچه که هستم ، منفور .
نیاز به سکوت دارم ، به سکون ؛
نیاز به آرامش و آرامی و کم سر و صدایی ؛
حالتی سر به تو و درون گرا .
ای کاش جذابیت دختران ریز نقش و موی لخت و گونه های سرخشان بر انگیخته ام نمیکرد .
ای کاش یاد مبارزان تاریخ اینگونه در دلم غوغا نمیکرد.
ای کاش قامت فیلسوفان اینطور مرا هوایی ،
شیرینی زندگی عارفان عطشناک و
کاخ بلند سرمایه داران هوسناکم نمیکرد .
ای کاش زیبایی اثر هنرمندان و تحسین بر انگیز بودنشان
و بدن قوی ورزشگاران و توانا بودنشان مرا آرزومند نمی داشت .
