مغز به گونه ای طراحی شده که تنها چیزهایی رو به خاطر می سپاره که براش کاربردی باشه. صرف نظر از جذابیت موضوع، اگر نتونید اطلاعات رو تو زندگی شخصی و کاری خودت به کار ببرید، مغز بلافاصله اون اطلاعات را فراموش میکنه. پس لزوما تو کلاس هایی شرکت کنید که همین الان براتون کاربردیه و خوندن مجلات کم محتوا و عمومی رو تا حد ممکن متوقف کنید، در عوض کتاب هایی که متخصصان رشتتون نوشته اند، مطالعه کنید. کتاب هایی رو بخوانید، ویدیوهایی رو ببینید که اطلاعات کاربردی دارن و میتونید اون اطلاعات رو برای بهبودی کیفیت شغل و زندگیتون مورد استفاده قرار بدین.
میدونیم که هارد دیسک صرفا فضایی برای ذخیره سازی اطلاعات هستش و CPU مغز کامپیوتر و برای پردازش هست. تو هزاره سوم برای هر کار ساده ای حتی خرید کردنمون هم نیاز به داشتن اطلاعات داریم، اطلاعاتی درباره محصول اعم از کیفیت، قیمت، نظر دیگر خریداران و... و ما این اطلاعات رو میتونیم توسط سایت های خرید آنلاین به دست بیاریم، یا اینکه درباره دارویی میخوایم اطلاعات کسب کنیم، سریع اسم دارو رو توی گوگل سرچ میکنیم و شاید چندین سایت رو بررسی کنیم ( البته با لطف Chat GPT و... این کار خیلی سریع تر و راحت تر و با کیفیت تر شده ) تا به جواب سوالمون برسیم، دوستی از ما سوالی درباره تاریخ خاصی از کشور میپرسه و ما سریعا سرچ میکنیم تا اطلاعات مورد نظرمون رو پیدا کنیم و به دوستمون بگیم و چیزهایی از این قبیل.
ما تو هزاره سوم درواقع نیازی به ذخیره اطلاعات در ذهن خودمون نداریم البته اطلاعاتی که تو ذهنمون هستش به علت کاربرد اون اطلاعات توی زندگی شغلی و زندگی شخصیمان هست!
ما به دنیای بینهایت اطلاعات متصل هستیم و برای هرموضوع میتونیم به میلیون ها منبع اطلاعاتی در زبان های مختلف دسترسی داشته باشیم و ذهن ما درواقع به عنوان مغز ( پردازش کننده ) عمل میکنه و اطلاعات رو از طریق اینترنت دریافت و پردازش میکنه و دیگر نیازی به حفظ کردن خطوط کتاب ها نیستش، در واقع اگر موضوع شما درباره تخصص شما نیست، شما نیازی به خوندن کتاب هایی درباره اون موضوع ندارید، به علت استفاده نکردن از اون موضوعات قسمتهایی ازش فراموش میشه و همچنین ممکنه از اطلاعات به روز اون موضوع خبری نداشته باشیم و از اطلاعات منسوخ شده استفاده کنیم.
در هزاره سوم ما دیگر نباید هارد دیسک باشیم، دیگه نیاز نیست از ذهنمون برای جمع کردن اطلاعات استفاده کنیم باید پردازنده باشیم. ما با کمک اینترنت به دنیایی از اطلاعات متصل هستیم و فقط باید با ذهنمان این اطلاعات خام را تحلیل و پردازش کنیم و خروجی مطلوب را استخراج کنیم.
شاید این سوال در ذهن شما مطرح شده که یعنی ما نباید چیزی را حفظ کنیم و از مغزمان اطلاعاتی رو واکشی کنیم؟ یعنی از مغزمون استفاده نکنیم؟
پاسخ این است که مغز ما برای کار کردن هستش ولی کار کردن به عنوان پردازش نه به عنوان انبار کردن دانش!
انبار کردن دانشی که مورد استفاده قرار نگیره هیچ سودی نداره و این انبار توی اینترنت و دنیای بیرون مثل میلیونها جلد کتاب چاپ شده و ویدیوها و سخنرانی ها و کلاس ها حضوری وآنلاین و.... وجود داره.
اما پردازش اطلاعات به معنای استفاده از دانش موجب ایجاد تکنولوژی جدید ، ایجاد تئوری های جدید و راه حل های جدید برای حل مساله ها میشه.
موضوع دیگر مورد بحث اینه که جامعه، انسان هایی که اطلاعات رو از ذهنشون نمیارن یا سوالی درباره هرچیزی ازشون پرسیده میشه، مدام نمیدونم میگن و سرچ میکنن رو بی سواد میدونن!(شاید هم بگن نسل قدیم اطلاعات عمومی بهتری داشتن و...)
شاید برای برنامه نویسا این موضوع قابل درک تر باشه،چون برای هر موضوعی که نمیدونن یا برای یافتن راه ساده گوگل میکنن تا کتابخانه یا سایتی آنلاین پیدا کنن تا کد های بهتر و دقیق تر و کم حجم تری بنویسن، اونها میدونن که این دلیلی بر بیسوادی نیست اطلاعات به روز گرفتن و به اصطلاح گوگل کردن یه نوع مهارت هستش!
چه بسا بعضی از افراد همون اطلاعات مغز خودشون رو با درست ترین حالت ممکن استفاده کنن! ولی اون اطلاعات دیگه قدیمی شده باشه و به روز اون تو گوگل باشه!!
درواقع دانش خام توی ذهن با تجربیات شخص تو دنیای واقعی متفاوت هستش و این موضوع رو فراموش نکنیم که تجربیات انسان ها به عنوان منبع انسانی مهم ترین منبع برای سازمان ها هستش.
به عنوان شخصی که تو هزاره سوم به عنوان انسان حضور داره، باید از اینترنت به عنوان منبعی برای دانش خام استفاده کنه و با ذهن خودش اون اطلاعات رو تحلیل و پردازش کنه تا به موفقیت و پیشرفت و حل مساله ها برسه.
یکسری پست های دیگه هم دارم، اگه دوست دارید یه نگاهی بندازید:
