برگ . پرواز. نیاز به آغوشِ شاعرانه.
پروانه ای که زیر شبدر ها پناه می گیرد.
سکوت شکستن های باد.
و آوای پاییزی که حضورش مثل نت های موسیقیِ دنیای دیگر می نوازد.
کوچه ی شبتاب، زرد تر از درختانِ امروز،
و پدیده ی نم باران که کلیشه ی دوسداشتنی پاییزمان است.
دم، باز دم.
پشت بامی با قطره های باران عشق بازی می‌کند ،
بلند می گوید : آخیش! زنده باد پاکیزگی!
و مایی که با چرخشِ طنینِ باد ، مدام پاییزی می شویم.
منِ پاییز، آرام تر است.
.
.
.
پ ن :
کوتاه، مختصر، نفیسه خطیب پور هستم. مجموعه نوشته های « شاعرانه های زندگی » از روزمره ها و احساسات خاص لحظه ای من گرفته شده و سعی کردم با هر واژه ای که دوست دارم توی هر جایگاهی بازی کنم. خیلی کوتاه . امیدوارم دوستشون داشته باشین🌱🧡.
